Bogusławski Ignacy Napoleon Ścibor: Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
 
(Nie pokazano 23 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
−
[[Plik:Mierzyn groby Boguslawskich z II polowy XIX w.JPG|300px|thumb|right|Grób ks. Ignacego Napoleona Ścibor-Bogusławskiego oraz jego matki i wuja w Mierzynie]]
+
[[Plik:Mierzyn groby Boguslawskich z II polowy XIX w.JPG|300px|thumb|right|Grób ks. Ignacego Napoleona Ścibor-Bogusławskiego w Mierzynie]]
 
[[Plik:Kosciol w Mierzynie.jpg|300px|thumb|right|Kościół w Mierzynie]]
 
[[Plik:Kosciol w Mierzynie.jpg|300px|thumb|right|Kościół w Mierzynie]]
  
 
'''Ignacy Napoleon Ścibor-[[Bogusławski]] herbu Ostoja''' (ur. 1807 w Żelisławiu, zm. 1882 w Mierzynie) – polski ksiądz katolicki, proboszcz mierzyński, uczestnik powstania styczniowego.
 
'''Ignacy Napoleon Ścibor-[[Bogusławski]] herbu Ostoja''' (ur. 1807 w Żelisławiu, zm. 1882 w Mierzynie) – polski ksiądz katolicki, proboszcz mierzyński, uczestnik powstania styczniowego.
  
−
Urodził się w niedzielę 5 lipca 1807 roku w Żelisławiu w rodzinie szlacheckiej [[Bogusławski|Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja]]. Prawnuk [[Andrzej Ścibor-Bogusławski|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Rodzicami jego byli Salomea z Bobowskich i Antoni Onufry Bogusławski, chrzestnymi natomiast Apolonia z Grodzickich i jej mąż Ignacy Kajetan Błeszyński, właściciele dóbr Żelisław. Jego dziadkami po mieczu byli – Marianna Chodakowska herbu Dołęga, dziedziczka części Łagiewnik i Jakub Bogusławski, dziedzic części dóbr Włocin a po kądzieli – Marianna Bielska herbu Wierusz i Franciszek Bobowski, dzierżawcy dóbr królewskich Bieniec. Ignacy Bogusławski miał siostrę Petronelę Otocką, dziedziczkę Korczewa oraz braci: ks. Hieronima, Franciszka Wincentego i Antoniego Jana, współwłaściciela Korczewa oraz gruntów rolnych w Janowie.
+
Urodził się w niedzielę 5 lipca 1807 roku w Żelisławiu w rodzinie szlacheckiej [[Bogusławski|Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja]]. Prawnuk [[Andrzej Ścibor-Bogusławski|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Rodzicami jego byli Salomea z Bobowskich i [[Bogusławski Antoni Onufry|Antoni Onufry Bogusławski]], chrzestnymi natomiast Apolonia z Grodzickich i jej mąż Ignacy Kajetan Błeszyński, właściciele dóbr Żelisław. Jego dziadkami po mieczu byli – Marianna Chodakowska herbu Dołęga, dziedziczka części Łagiewnik i [[Bogusławski Jakub|Jakub Bogusławski]], dziedzic części dóbr Włocin a po kądzieli – Marianna Bielska herbu Wierusz i Franciszek Bobowski, dzierżawcy dóbr królewskich Bieniec. Ignacy Bogusławski miał siostrę [[Bogusławska Petronela|Petronelę Otocką]], dziedziczkę Korczewa oraz braci: Stanisława, Jana, [[Bogusławski Hieronim|ks. Hieronima]], Franciszka Wincentego i [[Bogusławski Antoni Jan|Antoniego Jana]], współwłaściciela Korczewa oraz gruntów rolnych w Janowie.
  
−
Ignacy Bogusławski pobierał naukę w Wieluniu u oo. Pijarów a następnie w szkole wojewódzkiej w Piotrkowie (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego) aż do szóstej klasy. W 1828 roku wstąpił do seminarium diecezjalnego we Włocławku, gdzie po odbytych studiach otrzymał święcenia kapłańskie w 1831 roku. Następnie został wikariuszem w Łasku. W latach 1835 – 1882 był proboszczem parafii w Mierzynie. W roku 1843 został wylegitymowany wraz z bratem Antonim Janem ze szlachectwa przed Heroldią Królestwa Polskiego. W okresie powstania styczniowego wspierał powstańców działających w okolicach Rozprzy i Kamieńska. Do dziś znana jest lokalnie opowieść jak po mszy świętej celebrowanej przez ks. Bogusławskiego powstańcy szykujący się do walki ostrzyli szable i kosy na stopniach kapliczki koło kościoła w Mierzynie, pozostawiając głębokie wyżłobienia. Ks. Ignacy Napoleon Bogusławski zmarł w piątek 11 sierpnia 1882 roku mając lat 75. Został pochowany na starym cmentarzu w Mierzynie. Jego grób zachował się do dnia dzisiejszego.
+
Ignacy Bogusławski pobierał naukę w Wieluniu u oo. Pijarów. W roku 1825 został nagrodzony za celujące wyniki w nauce, co zostało podane do publicznej wiadomości w Gazecie Warszawskiej. Kontynuował edukację w szkole wojewódzkiej w Piotrkowie (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego). W 1828 roku wstąpił do seminarium diecezjalnego we Włocławku, gdzie po odbytych studiach otrzymał święcenia kapłańskie w 1831 roku. Następnie został wikariuszem w Łasku. W latach 1835 – 1882 był proboszczem parafii w Mierzynie. W roku 1843 został wylegitymowany wraz z bratem Antonim Janem ze szlachectwa przed Heroldią Królestwa Polskiego uzyskując tzw. "patent szlachecki" i wpis do ksiąg genealogicznych szlachty w 1849 roku. Po śmierci siostry Petroneli Otockiej, dziedziczki dóbr Korczew, był głównym opiekunem prawnym jej dzieci. Był też współwłaścicielem Korczewa. W roku 1858 zgodnie z wolą Rady Familijnej odstąpił swoją część Korczewa siostrzeńcowi Wenantemu Otockiemu. Na terenie parafii mierzyńskiej, którą zarządzał, sfinansował z własnych środków budowę stawu rybnego. Pomagał najuboższym mieszkańcom wsi - opłacił odbudowę nowego domu jednemu z włościan mierzyńskich, innemu ufundował zabudowania gospodarcze co zostało odnotowane w księgach dziekańskich. W roku 1852 był ofiarodawcą na rzecz budowy szpitala w Piotrkowie. W latach 60. XIX w. prowadził kwesty na rzecz budowy kościoła pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia N. Maryi Panny, przy Placu Grzybowskim w Warszawie. W okresie powstania styczniowego wspierał powstańców działających w okolicach Rozprzy i Kamieńska. Do dziś znana jest lokalnie opowieść o tym, jak po mszy świętej celebrowanej przez ks. Bogusławskiego powstańcy szykujący się do walki ostrzyli szable i kosy na stopniach kapliczki koło kościoła w Mierzynie, pozostawiając głębokie wyżłobienia. Ks. Ignacy Napoleon Bogusławski zmarł w piątek 11 lipca 1882 roku mając lat 75. Został pochowany na starym cmentarzu w Mierzynie. Jego grób zachował się do dnia dzisiejszego.
  
 +
 +
==Zobacz też==
 +
 +
* [[Bogusławski]]
 +
* [[Historia rodziny Bogusławskich|Historia rodziny Bogusławskich]]
 +
* [[Członkowie rodziny Bogusławskich]]
 +
* [[Bogusławskich majątki ziemskie|Majątki ziemskie Bogusławskich]]
 +
* [[Mierzyn - rola ks. Ignacego Bogusławskiego w dziejach parafii]]
  
  
Linia 20: Linia 28:
 
* Akta metrykalne parafii w Mierzynie i Błaszkach z lat 1806 – 1882.
 
* Akta metrykalne parafii w Mierzynie i Błaszkach z lat 1806 – 1882.
 
* Legitymacja szlachecka wydana przez Heroldię Królestwa Polskiego w 1843 roku: Ignacy Napoleon Bogusławski, syn Antoniego Onufrego, leg. nr 8341.
 
* Legitymacja szlachecka wydana przez Heroldię Królestwa Polskiego w 1843 roku: Ignacy Napoleon Bogusławski, syn Antoniego Onufrego, leg. nr 8341.
 +
* "Gazeta Warszawska", 1825/132, 1843/305, 1850/167, 1852/152, 1861/76, 1862/89.
 +
* Akta dziekańskie kościoła parafialnego w Mierzynie dekanatu piotrkowskiego [1521-1911]. Sygn. KD 141.
 +
* Akta Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego tyczące się kościoła parafialnego w Mierzynie.1807-1858 Sygn. KK 176.
  
 
[[Kategoria:Wielkopolska]]
 
[[Kategoria:Wielkopolska]]
Linia 25: Linia 36:
 
[[Kategoria:Bogusławski]]
 
[[Kategoria:Bogusławski]]
 
[[Kategoria:Uprising]]
 
[[Kategoria:Uprising]]
 +
[[Kategoria:Priest]]

Aktualna wersja na dzień 22:12, 21 cze 2019

Grób ks. Ignacego Napoleona Ścibor-Bogusławskiego w Mierzynie
Kościół w Mierzynie

Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1807 w Żelisławiu, zm. 1882 w Mierzynie) – polski ksiądz katolicki, proboszcz mierzyński, uczestnik powstania styczniowego.

Urodził się w niedzielę 5 lipca 1807 roku w Żelisławiu w rodzinie szlacheckiej Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja. Prawnuk Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Rodzicami jego byli Salomea z Bobowskich i Antoni Onufry Bogusławski, chrzestnymi natomiast Apolonia z Grodzickich i jej mąż Ignacy Kajetan Błeszyński, właściciele dóbr Żelisław. Jego dziadkami po mieczu byli – Marianna Chodakowska herbu Dołęga, dziedziczka części Łagiewnik i Jakub Bogusławski, dziedzic części dóbr Włocin a po kądzieli – Marianna Bielska herbu Wierusz i Franciszek Bobowski, dzierżawcy dóbr królewskich Bieniec. Ignacy Bogusławski miał siostrę Petronelę Otocką, dziedziczkę Korczewa oraz braci: Stanisława, Jana, ks. Hieronima, Franciszka Wincentego i Antoniego Jana, współwłaściciela Korczewa oraz gruntów rolnych w Janowie.

Ignacy Bogusławski pobierał naukę w Wieluniu u oo. Pijarów. W roku 1825 został nagrodzony za celujące wyniki w nauce, co zostało podane do publicznej wiadomości w Gazecie Warszawskiej. Kontynuował edukację w szkole wojewódzkiej w Piotrkowie (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego). W 1828 roku wstąpił do seminarium diecezjalnego we Włocławku, gdzie po odbytych studiach otrzymał święcenia kapłańskie w 1831 roku. Następnie został wikariuszem w Łasku. W latach 1835 – 1882 był proboszczem parafii w Mierzynie. W roku 1843 został wylegitymowany wraz z bratem Antonim Janem ze szlachectwa przed Heroldią Królestwa Polskiego uzyskując tzw. "patent szlachecki" i wpis do ksiąg genealogicznych szlachty w 1849 roku. Po śmierci siostry Petroneli Otockiej, dziedziczki dóbr Korczew, był głównym opiekunem prawnym jej dzieci. Był też współwłaścicielem Korczewa. W roku 1858 zgodnie z wolą Rady Familijnej odstąpił swoją część Korczewa siostrzeńcowi Wenantemu Otockiemu. Na terenie parafii mierzyńskiej, którą zarządzał, sfinansował z własnych środków budowę stawu rybnego. Pomagał najuboższym mieszkańcom wsi - opłacił odbudowę nowego domu jednemu z włościan mierzyńskich, innemu ufundował zabudowania gospodarcze co zostało odnotowane w księgach dziekańskich. W roku 1852 był ofiarodawcą na rzecz budowy szpitala w Piotrkowie. W latach 60. XIX w. prowadził kwesty na rzecz budowy kościoła pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia N. Maryi Panny, przy Placu Grzybowskim w Warszawie. W okresie powstania styczniowego wspierał powstańców działających w okolicach Rozprzy i Kamieńska. Do dziś znana jest lokalnie opowieść o tym, jak po mszy świętej celebrowanej przez ks. Bogusławskiego powstańcy szykujący się do walki ostrzyli szable i kosy na stopniach kapliczki koło kościoła w Mierzynie, pozostawiając głębokie wyżłobienia. Ks. Ignacy Napoleon Bogusławski zmarł w piątek 11 lipca 1882 roku mając lat 75. Został pochowany na starym cmentarzu w Mierzynie. Jego grób zachował się do dnia dzisiejszego.


Zobacz też


Bibliografia

  • P. Szkutnik, Duchowieństwo dekanatu szadkowskiego w roku 1835, "Biuletyn Szadkowski", t. 7, Łódź-Szadek, 2007.
  • R. Bogusławski, Mierzyn – z historii wioski i jej mieszkańców, "Na Sieradzkich Szlakach", 3-4/2006.
  • E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2000
  • Napisy nagrobne – cmentarz w Mierzynie.
  • Akta metrykalne parafii w Mierzynie i Błaszkach z lat 1806 – 1882.
  • Legitymacja szlachecka wydana przez Heroldię Królestwa Polskiego w 1843 roku: Ignacy Napoleon Bogusławski, syn Antoniego Onufrego, leg. nr 8341.
  • "Gazeta Warszawska", 1825/132, 1843/305, 1850/167, 1852/152, 1861/76, 1862/89.
  • Akta dziekańskie kościoła parafialnego w Mierzynie dekanatu piotrkowskiego [1521-1911]. Sygn. KD 141.
  • Akta Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego tyczące się kościoła parafialnego w Mierzynie.1807-1858 Sygn. KK 176.
Źródło: „https://ostoya.org/wiki/index.php?title=Bogusławski_Ignacy_Napoleon_Ścibor&oldid=12718”