Bogusławski Stanisław (legionista): Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
 
(Nie pokazano 18 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
−
[[Plik:Stanisław Bogusławki.jpg|150px|thumb|right|Stanisław Bogusławski w 1918 roku]]
+
[[Plik:Stanisław Bogusławski.jpg|150px|thumb|right|Stanisław Bogusławski w 1918 roku]]
  
  
−
'''Stanisław [[Bogusławski]] herbu Ostoja''' (ur. 1888 w Łodzi, zm. 1940) – legionista, major Wojska Polskiego. Starosta w Łańcucie i Leżajsku. W 1940 r. zamordowany przez Sowietów.
+
'''Stanisław [[Bogusławski]] herbu Ostoja''' (ur. 1888 w Łodzi, zm. 1940) – oficer Legionów Polskich, major Wojska Polskiego. W 1940 zamordowany przez Sowietów.
  
−
Syn Henryka Bogusławskiego i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu [[Bogusławski Antoni Jan|Antoniego Jana Bogusławskiego]] i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu [[Andrzej Ścibor-Bogusławski|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był [[Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski|ks. Ignacy Bogusławski]]. Henryk Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława. Przed służbą wojskową studiował nauki politechniczne.
+
Syn [[Bogusławski Henryk|Henryka Bogusławskiego]] i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu [[Bogusławski Antoni Jan|Antoniego Jana Bogusławskiego]] i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu [[Andrzej Ścibor-Bogusławski|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był [[Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski|ks. Ignacy Bogusławski]]. Stanisław Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława. Przed służbą wojskową studiował nauki politechniczne.
  
−
Jego dorosłe życie związane było z wojskiem. Służył w 1.pp Legionów. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach (KIZ - Krajowy Inspektorat Zaciągu do Wojska Polskiego). Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp i w 53.pp. W roku 1924 awansowany do stopnia majora. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu (WFiPW - Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego). Cztery lata później, w dniu 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. Po opuszczeniu szeregów wojskowych był starostą w Łańcucie i Leżajsku. We wrześniu 1939 roku został pojmany przez Sowietów i w maju 1940 roku zamordowany na terenie Ukrainy.
+
Jego dorosłe życie związane było z wojskiem. Służył w 1.pp Legionów Polskich. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach (<small>KIZ - Krajowy Inspektorat Zaciągu do Wojska Polskiego</small>). Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Białobrzegach koło Beniaminowa (<small>legioniści odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec</small>). Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp i w 53.pp. W czerwcu 1919 roku awansowany został do stopnia kapitana a pięć lat później (1924) do stopnia majora. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu (<small>WFiPW - Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego</small>). Cztery lata później, w dniu 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. We wrześniu 1939 roku został pojmany przez Sowietów i w maju 1940 roku zamordowany na terenie Ukrainy. Nosił pseudonim wojskowy "Kasper".
  
  
Linia 23: Linia 23:
 
* W. K. Cygan, ''Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917''. Słownik Biograficzny, t.I, A-F.
 
* W. K. Cygan, ''Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917''. Słownik Biograficzny, t.I, A-F.
 
* Lista starszeństwa oficerów zawodowych; Warszawa 1933.
 
* Lista starszeństwa oficerów zawodowych; Warszawa 1933.
 +
* Rocznik Oficerski 1923; Warszawa 1923.
 
* Rocznik Oficerski 1924; Warszawa 1924.
 
* Rocznik Oficerski 1924; Warszawa 1924.
 
* Rocznik Oficerski 1928; Warszawa 1928.
 
* Rocznik Oficerski 1928; Warszawa 1928.
 
* Rocznik Oficerski 1932; Warszawa 1932.
 
* Rocznik Oficerski 1932; Warszawa 1932.
 +
* E. Quirini, S. Librewski, ''Ilustrowana kronika Legionów Polskich 1914-1918'', Warszawa 1936.
  
 
[[Kategoria:Wielkopolska]]
 
[[Kategoria:Wielkopolska]]
 
[[Kategoria:Index]]
 
[[Kategoria:Index]]
 
[[Kategoria:Bogusławski]]
 
[[Kategoria:Bogusławski]]
 +
[[Kategoria:Officer]]

Aktualna wersja na dzień 10:55, 16 maj 2017

Stanisław Bogusławski w 1918 roku


Stanisław Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1888 w Łodzi, zm. 1940) – oficer Legionów Polskich, major Wojska Polskiego. W 1940 zamordowany przez Sowietów.

Syn Henryka Bogusławskiego i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu Antoniego Jana Bogusławskiego i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był ks. Ignacy Bogusławski. Stanisław Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława. Przed służbą wojskową studiował nauki politechniczne.

Jego dorosłe życie związane było z wojskiem. Służył w 1.pp Legionów Polskich. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach (KIZ - Krajowy Inspektorat Zaciągu do Wojska Polskiego). Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Białobrzegach koło Beniaminowa (legioniści odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec). Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp i w 53.pp. W czerwcu 1919 roku awansowany został do stopnia kapitana a pięć lat później (1924) do stopnia majora. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu (WFiPW - Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego). Cztery lata później, w dniu 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. We wrześniu 1939 roku został pojmany przez Sowietów i w maju 1940 roku zamordowany na terenie Ukrainy. Nosił pseudonim wojskowy "Kasper".


Zobacz też


Bibliografia

  • W. K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik Biograficzny, t.I, A-F.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych; Warszawa 1933.
  • Rocznik Oficerski 1923; Warszawa 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924; Warszawa 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928; Warszawa 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932; Warszawa 1932.
  • E. Quirini, S. Librewski, Ilustrowana kronika Legionów Polskich 1914-1918, Warszawa 1936.
Źródło: „https://ostoya.org/wiki/index.php?title=Bogusławski_Stanisław_(legionista)&oldid=12316”