Bogusławski Stanisław (legionista): Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Syn Henryka Bogusławskiego i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu [[Bogusławski Antoni Jan|Antoniego Jana Bogusławskiego]] i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu [[Andrzej Ścibor-Bogusławski|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był [[Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski|ks. Ignacy Bogusławski]]. Henryk Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława. Przed służbą wojskową studiował nauki politechniczne. | Syn Henryka Bogusławskiego i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu [[Bogusławski Antoni Jan|Antoniego Jana Bogusławskiego]] i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu [[Andrzej Ścibor-Bogusławski|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był [[Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski|ks. Ignacy Bogusławski]]. Henryk Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława. Przed służbą wojskową studiował nauki politechniczne. | ||
| − | Jego dorosłe życie związane było z wojskiem. Służył w 1.pp Legionów. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach (KIZ - Krajowy Inspektorat Zaciągu do Wojska Polskiego). Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp i w 53.pp. W roku 1924 awansowany do stopnia majora. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w | + | Jego dorosłe życie związane było z wojskiem. Służył w 1.pp Legionów. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach (KIZ - Krajowy Inspektorat Zaciągu do Wojska Polskiego). Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp i w 53.pp. W roku 1924 awansowany do stopnia majora. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu (WFiPW - Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego). Cztery lata później, w dniu 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. Po opuszczeniu szeregów wojskowych był starostą w Łańcucie i Leżajsku. We wrześniu 1939 roku został pojmany przez Sowietów i w maju 1940 roku zamordowany na terenie Ukrainy. |
Wersja z 14:59, 23 kwi 2017
Stanisław Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1888 w Łodzi, zm. 1940) – legionista, major Wojska Polskiego. Starosta w Łańcucie i Leżajsku. W 1940 r. zamordowany przez Sowietów.
Syn Henryka Bogusławskiego i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu Antoniego Jana Bogusławskiego i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był ks. Ignacy Bogusławski. Henryk Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława. Przed służbą wojskową studiował nauki politechniczne.
Jego dorosłe życie związane było z wojskiem. Służył w 1.pp Legionów. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach (KIZ - Krajowy Inspektorat Zaciągu do Wojska Polskiego). Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp i w 53.pp. W roku 1924 awansowany do stopnia majora. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu (WFiPW - Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego). Cztery lata później, w dniu 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. Po opuszczeniu szeregów wojskowych był starostą w Łańcucie i Leżajsku. We wrześniu 1939 roku został pojmany przez Sowietów i w maju 1940 roku zamordowany na terenie Ukrainy.
Zobacz też
- Bogusławski
- Historia rodziny Bogusławskich
- Członkowie rodziny Bogusławskich
- Majątki ziemskie Bogusławskich
Bibliografia
- W. K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik Biograficzny, t.I, A-F.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych; Warszawa 1933.
- Rocznik Oficerski 1924; Warszawa 1924.
- Rocznik Oficerski 1928; Warszawa 1928.
- Rocznik Oficerski 1932; Warszawa 1932.