Bogusławski Stanisław (legionista)

Plik:Stanisław Bogusławki.jpg

Stanisław Bogusławski w 1918 roku

Stanisław Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1888 w Łodzi, zm. 1940) – legionista, major Wojska Polskiego. Starosta w Łańcucie i Leżajsku. W 1940 r. zamordowany przez Sowietów.

Syn Henryka Bogusławskiego i Emilii z Pszczółkowskich. Wnuk po mieczu Antoniego Jana Bogusławskiego i Ludwiki z Kilińskich a po kądzieli Aleksandra Pszczółkowskiego i Zofii z Działyńskich. Potomek w piątym pokoleniu Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego (komornika granicznego) łęczyckiego i sieradzkiego. Jego dziadkiem stryjecznym był ks. Ignacy Bogusławski. Henryk Bogusławski miał dwóch braci - Romana Aleksandra i Władysława.

Służył w 1.pp Legionów. W dniu 28 września 1914 roku został mianowany chorążym piechoty a następnie ppor. piechoty. W roku 1916 został przydzielony do KIZ w Siedlcach. Dnia 27 kwietnia 1917 roku powrócił do 1.pp Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu podjął służbę w PSZ. Dnia 12 października 1918 roku awansowano go do stopnia por. piechoty. Służył następnie w WP, m.in. w 13.pp, w 53.pp. W roku 1930 był inspektorem WFiPW w DOK VII w Poznaniu. Cztery lata później, w dniu 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. Po opuszczeniu szeregów wojskowych był starostą w Łańcucie i Leżajsku. We wrześniu 1939 roku został pojmany przez Sowietów i w maju 1940 roku zamordowany na terenie Ukrainy.

Zobacz też

• Bogusławski
• Historia rodziny Bogusławskich
• Członkowie rodziny Bogusławskich
• Majątki ziemskie Bogusławskich

Bibliografia

---

• W. K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik Biograficzny, t.I, A-F.