Historia rodziny Soleckich

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ostoja wyciety.jpg

Solecki - odwieczna szlachta polska, stara rodzina rycerska, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z miejscowości Sólca1 (w XV i XVI w. Solec, de Solecz2), w gminie Fredropol, koło Przemyśla.

Pochodzenie rodziny Soleckich

O Soleckich pisał Kasper Niesiecki w "Herbarzu polskim":

Solecki herbu Ostoja, w Krakowskiem województwie. Marcorius de Magna Solec vir doctus et nobilis. Sardyceński biskup i sufragan Krakowski od Aleksandra VI. Papieża kreowany w r. 1499. Acta Consistor. Adamowi Soleckiemu syn Stanisław z Manasterskiej spłodzony, postawił nagrobek w Górze. Jakub z Anną Morawcowną zostawił dwóch synów Krzysztofa i Jana, Krzysztofa żona Justymentowna, Jana Dembińska, obadwa w potomstwie szczęśliwi. Jan Solecki 1650. pojął Ludwikę Minorownę Ligęziankę córkę pułkownika. Paneg. Koniunkcja szczęśliwa. W zakonie naszym był Jędrzej Solecki, umarł 1737. w Bydgoszczy. Mikołaj Solecki w roku 1565. pod Kirempe w okazji z Szwedami, pierwszy z swoją chorągwią na nieprzyjaciela natarł, tak szczęśliwie, że do wygranej naszych wielkim był początkiem, w nagrodę którego dzieła, wziął niektóre grunta w Żmudzi od Króla. Biel. f. 618. N. Solecki w r. 1606. za Dymitrem wojując Moskwę, zginął na stolicy. Petric. lib. 2. Histor. Piotr w ziemi Gostyńskiej 1670. Jędrzej w Sandomierskiem 1697.

Znani przedstawiciele rodziny Soleckich

Majątki ziemskie Soleckich

Sólca (dawniej Solec),

Przypisy


1. AGAD, Rejestry poborowe woj. ruskiego, sygn. 20, k. 72, 78-79; Źródła dziejowe, t. XVIII, cz. I, s. 112, cz. II, s. 334.
2. Nazwa miejscowości pochodzi od soli (we wsi była żupa solna) – Nazwy miejscowe Polski, red. B. Czopek-Kopciuch, U. Bijak, Kraków 2018, t. XV, s. 100.
3. Jan Długosz nie odnotował jakim herbem pieczętował się Jan Solecki, mógł to być przedstawiciel rodziny Soleckich h. Gozdawa z ziemi krakowskiej – J. Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, t. II, Kraków 1864, s. 390.

Źródła i literatura

  • J. Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, t. II, Kraków 1864, s. 390.
  • B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 372.
  • K. Niesiecki, Herbarz polski, Lipsk 1839–1845, t. VIII, s. 452.
  • E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2007, s. 653.
  • O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, Radom 2012–2018, t. V, s. 377.
  • M. Kuczankowicz, Chorus Musarum, Kraków 1645.
  • Źródła dziejowe, t. XVIII, cz. I, s. 112, cz. II, s. 334.
  • E. Podolski, Konsekracja Łukasza Ostoi Soleckiego, Lwów 1882.
  • Nazwy miejscowe Polski, red. B. Czopek-Kopciuch, U. Bijak, Kraków 2018, t. XV, s. 100.
  • AGAD, Archiwum Skarbu Koronnego, Rejestry poborowe woj. ruskiego, sygn. 20, k. 72, 78-79.
  • Film o Jadwidze i Stanisławie Soleckich h. Ostoja, Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata [dostęp: 11.12.2024]