Historia rodziny Soleckich

Solecki - odwieczna szlachta polska, stara rodzina rycerska, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z miejscowości Sólca¹ (w XV w. Solec, de Solecz²), w gminie Fredropol, koło Przemyśla.

Pochodzenie rodziny

O Soleckich pisał Kasper Niesiecki w "Herbarzu polskim": Marcorius de Magna Solec vir doctus et nobilis. Sardyceński biskup i sufragan Krakowski od Aleksandra VI. Papieża kreowany w r. 1499. Acta Consistor. Adamowi Soleckiemu syn Stanisław z Manasterskiej spłodzony, postawił nagrobek w Górze. Jakub z Anną Morawcowną zostawił dwóch synów Krzysztofa i Jana, Krzysztofa żona Justymentowna, Jana Dembińska, obadwa w potomstwie szczęśliwi. Jan Solecki 1650. pojął Ludwikę Minorownę Ligęziankę córkę pułkownika. Paneg. Koniunkcja szczęśliwa. W zakonie naszym był Jędrzej Solecki, umarł 1737. w Bydgoszczy. Mikołaj Solecki w roku 1565. pod Kirempe w okazji z Szwedami, pierwszy z swoją chorągwią na nieprzyjaciela natarł, tak szczęśliwie, że do wy granej naszych wielkim był początkiem, w nagrodę którego dzieła, wziął niektóre grunta w Żmudzi od Króla. Biel. f. 618. N. Solecki w r. 1606. za Dymitrem wojując Moskwę, zginął na stolicy. Petric. lib. 2. Histor. Piotr w ziemi Gostyńskiej 1670. Jędrzej w Sandomierskiem 1697.

Znani przedstawiciele rodziny Soleckich

Solecki Jan - współwłaściciel kościoła we wsi Lisów.

Solecki Łukasz - polski duchowny katolicki, biskup przemyski (1881-1900), Profesor i Rektor Uniwersytetu Lwowskiego

Solecki Edmund Leon - budowniczy, literat.

Solecki Antoni - powstaniec styczniowy.

Solecki Joachim - dzierżaw dóbr, pracował w administracji podatkowej.

Solecki Andrzej Tadeusz - architekt, profesor Akademii Rolniczej w Krakowie.

Przypisy

1. AGAD, Rejestry poborowe woj. ruskiego, sygn. 20, k. 72, 78-79; Źródła dziejowe, t. XVIII, cz. I, s. 112, cz. II, s. 334.
2. P. Pragert, Herbarz szlachty kaszubskiej, Gdańsk 2005–2018, t. IV, s. 158-160.

Źródła i literatura

• B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 372.
• K. Niesiecki, Herbarz polski, Lipsk 1839–1845, t. VIII, s. 452.
• E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2007, s. 653.
• O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, Radom 2012–2018, t. V, s. 377.
• M. Kuczankowicz, Chorus Musarum, Kraków 1645.
• Źródła dziejowe, t. XVIII, cz. I, s. 112, cz. II, s. 334.
• E. Podolski, Konsekracja Łukasza Ostoi Soleckiego, Lwów 1882.
• AGAD, Archiwum Skarbu Koronnego, Rejestry poborowe woj. ruskiego, sygn. 20, k. 72, 78-79.