Teoria pochodzenia rodziny Raczko
Teoria pochodzenia rodziny Raczko ciąg dalszy.
Wg Semkowicza synem Ginetha był Milus, a braćmi stryjecznymi Ginetha byli Dowoyno (syn Wysigirda) i Strocz (prawdopodobnie syn Gełguta) i wszyscy oni pieczętowali się herbem Zaręba. Gineth Koncewicz był wg Narbutta w 1390 r. członkiem otoczenia Witołda, przyszłego wielkiego księcia litewskiego, gdy zawierał on pakta z Zakonem. Świadczy wraz z synem swoim Milusem na akcie unii wileńsko-radomskiej z 1401 r., a ostatni raz występuje w umowie trockiej z 1433 r. O potomkach Milusa wiadomo, że wśród zstępnych miał potomków którzy używali nazwiska Giniejtowicz lub Giniatowicz, a jeden z nich (prawnuk Stanisława Giniatowicza) - Jan Kazimierz Rymsza Giniatowicz Piłsudski był pradziadkiem marszałka Józefa Pilsudskiego. O potomkach Dowoyny wiadomo, że miał on trzech synów pieczętujących się herbem Zaręba, pełniących wysokie urzędy ziemskie, w tym: Olechno – był starostą lidzkim i brzeskim oraz kasztelanem trockim, Andruszko – namiestnikiem grodzieńskim, a syn trzeciego - Iwaszki, Jan (Iwan) Dowojnowicz był dzierżawcą i starostą wołkowyskim. O potomkach Strocza wiadomo, że miał on trzech synów (Piotr, Jan i Wołczko Strocewicz). Jednym z tych synów Strocza był Piotr Strocewicz Raczko z Połonki herbu Zaręba. Jego żoną była Maria Bohdanówna z Suljaticz, być może herbu Ostoja. W 1434 r. Piotr Raczko Strocewicz przytwierdził swą pieczęć z herbem Zaręba do aktu unii grodzieńskiej, w której m.in. Zygmunt Kiejstutowicz odnowił zapisy złączenia i poddania Litwy Koronie, jako warunek powierzenia mu Wielkiego Księstwa Litewskiego, co świadczy o wysokiej pozycji Piotra Raczko i rodziny Raczko w Wielkim Księstwie Litewskim. W 1437 r. Piotr Raczko ufundował i uposażył kościół we wsi Połonka k/Wołkowyska (obecnie Białoruś). Brak jest udokumentowanych informacji o synach Piotra Raczko oraz któregokolwiek z braci Strocza - Wołczki i Jana. Znany nam, z opracowania St. Mleczki, Rafał Saczkowicz Raczko (Raczkowicz) z Puczyc (ur. ok. r. 1440) i jego synowie pieczętowali się herbem Ostoja. Wiadomo, że w spisie wojska WKL w 1528 r. poza Jerzym, Pawłem i Janem, synami Rafała, występują jeszcze inni Raczkowicze: Dobko, Marcin, Michał i jego syn Stanisław Michnowicz herbu Ostoja, także ze Żmudzi oraz z wileńszczyzny. Trudno przypuszczać, że w WKL była jeszcze zupełnie inna rodzina Raczko herbu Ostoja, poza potomkami Piotra Strocewicza. Istniała co prawda rodzina Jakuba Tabutowicza herbu Łabędź, czyli z innego rodu. Prawdopodobnie Dobko i Marcin byli to synowie nieznanego brata Rafała Saczkowicza, ale Michał mógł być jego bratem. Istnieje też możliwość, że Rafał i Michał to jest ta sama osoba, bo synowie Rafała niekiedy byli pisani jako Michnowicz. Wg Glinki córką Piotra Strocewicza była Miłochna, która więc musiała mieć brata Alexandra (Saczkę), ojca Rafała, co wynika z tego, że Rafał używał dodatkowego określenia imienia za pomocą patronimika Saczkowicz. W niektórych opracowaniach podaje się, że Miłochna była z rodu Ostoja, ale brak potwierdzenia w dokumentach. Rafał Saczkowicz Raczko herbu Ostoja najprawdopodobniej był wnukiem Piotra Strocewicza herbu Zaręba. Istotnym argumentem jest także to, że Piotr Strocewicz był sędzią i starostą bielskim, a Rafał Saczkowicz był także sędzią bielskim, kolejnym następcą Piotra. Przyczyną zmiany herbu przez dzieci Piotra Strocewicza mogło być to, że podważono prawa potomków Strocza do herbu Zaręba, jako dalszych krewnych Ginetha, i dzieci Piotra przyjęły herb Ostoja od matki lub w inny sposób. Znamiennym jest, że także Dowoynowie w XVI wieku zmienili "horodelski" herb Zaręba na Szeliga. Można przyjąć, że od Piotra Raczko Strocewicza z Połonki herbu Zaręba, pierwszej znanej nam osoby o nazwisku Raczko, zaczyna się rodzina Raczko, która od połowy XV w. pieczętowała się herbem Ostoja.