Historia rodziny Raczko

Raczko - stara rodzina bojarów litewskich pieczętująca się herbem Ostoja od II poł. XV wieku. Piotr Strocewicz Raczko z Połonki, starosta bielski w r. 1437, a Rafał Saczkowicz Raczko z Puczyc, sędzia ziemski bielski w r. 1470 i starosta mielnicki w r. 1484. Synowie Rafała: Bartłomiej, kanonik katedralny wileński w r. 1484, Paweł na Ruskowie, wojski ziemi bielskiej w r. 1511, Jerzy na Puczycach i Turośni, sędzia ziemski bielski w r. 1514-33 i sekretarz Zygmunta Starego I w r. 1533, Jan na Kibortyszkach, Podubisach i Ugianach w Żmudzi.

Jerzy Raczko, sędzia ziemski bielski , rycerz zacny w r. 1506 pod Kleckiem „dzielności dokazował” walcząc z Tatarami przy boku Jana Radziwiłła.

W następnych wiekach członkowie rodziny także pełnili różne funkcje państwowe, a kilku było posłami na sejmach elekcyjnych Rzeczypospolitej Obojga Narodów i byli elektorami: Władysława IV, Stanisława Leszczyńskiego, Augusta II i Stanisława Augusta. Ponadto pieczęć Stanisława Raczko z Puczyc znajduje się przy akcie Unii Lubelskiej, chociaż w treści aktu nie jest wymieniony. Z gałęzi żmudzko-litewskiej posłami ziemi żmudzkiej był elektor Michała Korybuta Wiśniowieckiego, a Jakub Raczko i jego brat Antoni byli posłami konwokacyjnego w 1764 r., zwołanego przed sejmem elekcyjnym.

Teoria pochodzenia rodziny Raczko

Korzeni z których wywodzi się rodzina Raczko herbu Ostoja należy szukać wśród przodków bojara litewskiego Ginetha Koncewicza herbu Zaręba, który wg Jana Długosza został z innymi wybrany przez wielkiego księcia litewskiego Witołda do uczestnictwa w herbach szlacheckich królestwa Polskiego i został przyjęty do rodu Zarębów przez szlachcica polskiego Marcina z Kalinowej. Czytaj więcej