Bogusławska Petronela
Petronela Bogusławska herbu Ostoja (ur. 1810, zm. 1846 w Korczewie) – ziemianka, dziedziczka Korczewa.
Córka Salomei z Bobowskich i Antoniego Onufrego Bogusławskiego. Prawnuczka Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Miała pięciu braci: ks. Ignacego Napoleona, Franciszka Wincentego, Jana, ks. Hieronima i Antoniego Jana. Była żoną Walentego Otockiego herbu Dołęga, dziedzica Korczewa, z którym miała czworo dzieci: Wenantego, Antoniego Jana oraz Honoratę Salomeę i Annę Magdalenę.
W maju 1835 r. Petronela Bogusławska zawarła związek małżeński z Walentym Otockim, dziedzicem majątku Korczew koło Bełchatowa, zamieszkałym w Dobiecinie. Według intercyzy małżeńskiej, spisanej 29 kwietnia 1835 r. przed Rejentem Powiatu Sieradzkiego Antonim Pstrokońskim, Petronela Bogusławska wniosła w posagu Walentemu Otockiemu 3000 złotych w gotowiźnie, natomiast Walenty Otocki zapisał swej przyszłej żonie dożywocie na części swojego majątku, to jest na sumie 12000 złotych polskich. W roku 1838 przyszedł na świat pierworodny państwa Otockich, Wenanty, niedługo potem Antoni, Honorata i Anna. W dniu 15 listopada 1843 r. zmarł mąż Petroneli, Walenty Otocki. Po śmierci Otockiego Petronella Bogusławska wyszła ponownie za mąż za Leona Ambrożewicza, nauczyciela szkoły elementarnej w Bełchatowie. Ślub odbył się w Bogdanowie w dniu 29 stycznia 1845 r. w obecności świadków - ks. Ignacego Napoleona Bogusławskiego i Antoniego Jana Bogusławskiego, braci panny młodej. Została pochowana w grobie rodzinnym Otockich na cmentarzu w Bogdanowie. Dziećmi Petronelli i majątkiem zaopiekowali się jej bracia Antoni i ks. Ignacy Bogusławscy.
Najstarszy syn Petronelli - Wenanty Otocki, po osiągnięciu pełnoletności, przejął majątek i opiekę nad młodszym rodzeństwem. Około roku 1865 ożenił się z Florentyną Kamocką, z którą mieszkał w Korczewie. Brał udział w powstaniu styczniowym. Zmarł 12 lutego 1883 r. mając lat 45. Jego żona, Florentyna przeniosła się do Warszawy, gdzie zmarła 18 września 1891 r.
Wnukiem Petroneli Bogusławskiej był Felicjan Otocki (1869-1931). Urodził się w 1869 r. w rodzinnym majątku Korczew w powiecie piotrkowskim. Był synem Wenantego (1834-1883) i Flory z Kamockich. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie i rozpoczął studia prawnicze na carskim Uniwersytecie Warszawskim. Za udział w manifestacji w stulecie Konstytucji 3 maja w Warszawie (1891) został aresztowany i skazany na 4 tygodnie więzienia, a po zwolnieniu pozostawał przez 3 lata pod dozorem policyjnym. Po ukończeniu studiów (1894) objął rodzinne majątki w Korczewie i Dobiecinie. Po morzeniu Towarzystwa Rolniczego Piotrkowskiego (lipiec 1905) wszedł do jego Rady, w której zasiadał aż do końca istnienia tej instytucji (1921); wchodził też skład Komisji Rewizyjnej TKZ w Piotrkowie (1906-1908), założył Spółkę Realną „Postęp", działał w Stowarzyszeniu Wzajemnej Pomocy Pracowników Rolnych. Politycznie związany był z SDN. Był elektorem kurii ziemiańskiej powiatu Piotrkowskiego do I Dumy. 15 I 1907 r. został wybrany na prezesa Powiatowego Komitetu Wyborczego w Piotrkowie, a 19 II 1907 r. „w poczuciu obowiązku obywatelskiego” zgodził się (po rezygnacji hr. Władysława Potockiego) przyjąć mandat poselski do II Dumy z guberni piotrkowskiej (stosunkiem głosów 82:30). W pracach parlamentu nie zdążył wziąć aktywniejszego udziału. 11 X 1907 r. został wybrany na elektora do III Dumy, nie zgodził się jednak na ponowne wystawienie swej kandydatury. W następnych latach kontynuował pracę w organizacjach rolniczych. Był członkiem Komisji Rewizyjnej Syndykatu Rolniczego Piotrkowskiego (1918-1921) oraz Rady Towarzystwa Wzajemnego Kredytu w Piotrkowie. Wkrótce po odzyskaniu niepodległości wycofał się z szerszej działalności społecznej. Zmarł 30 IV 1931 r. w swym majątku Dobiecin. Pochowano go początkowo w Bogdanowie (3 maja), a następnie szczątki przeniesiono do wybudowanej specjalnie kaplicy koło dworu w Korczewie. Był żonaty z Marią z Leszczyńskich; z małżeństwa tego narodziło się pięć córek.
Intercyza małżeńska Petroneli Bogusławskiej i Walentego Otockiego
Bibliografia
- R. Bogusławski, Dobra ziemskie Ścibor-Bogusławskich w Ziemi Sieradzkiej XV - XX w., Na Sieradzkich Szlakach, 4/2007.
- "Kurier Warszawski" 1907/51, 1931/118.