Historia rodziny Raczko

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ostoja labry plaszczowe malowane.jpg

Raczko - stara rodzina rycerska bojarów litewskich pieczętująca się herbem Ostoja od II poł. XV wieku na ziemi Bielskiej.

Średniowiecze

Piotr Strocewicz Raczko z Połonki, starosta bielski w r. 1437, a Rafał Saczkowicz Raczko z Puczyc, sędzia ziemski bielski w r. 1470 i starosta mielnicki w r. 1484. Synowie Rafała: Bartłomiej, kanonik katedralny wileński w r. 1493, Paweł na Ruskowie, wojski ziemi bielskiej w r. 1511, Jerzy na Puczycach i Turośni, sędzia ziemski bielski w r. 1514-33 i sekretarz Zygmunta Starego I w r. 1533, Jan na Kibortyszkach, Podubisach i Ugianach w Żmudzi.

Jerzy Raczko, sędzia ziemski bielski , rycerz zacny w r. 1506 pod Kleckiem „dzielności dokazował” walcząc z Tatarami przy boku Jana Radziwiłła.

W spisie wojska WKL w 1528 r. poza Jerzym (126 woj.), Pawłem (124 woj.) z pow. mielnickiego i bielskiego na Podlasiu oraz Janem (243 woj.) z ejragolskiego na Żmudzi, synami Rafała, występują jeszcze Raczkowicze: Michał (88 woj.) i jego syn Stanisław (11 woj.) z Ejszyszek w pow. lidzkim, najprawdopodobniej brat i bratanek Rafała oraz Dobko (240 woj.) z Wielony na Żmudzi i Marcin (85 woj.) z Wysokiego Dworu k/Troków być może synowie nieznanego rodzonego lub stryjecznego brata Rafała.

Od Wazy do Poniatowskiego

W następnych wiekach członkowie rodziny pełnili różne funkcje państwowe, a kilku z gałęzi podlaskiej było posłami na sejmach elekcyjnych Rzeczypospolitej Obojga Narodów i byli elektorami: Władysława IV, Stanisława Leszczyńskiego, Augusta II i Stanisława Augusta. Ponadto pieczęć Stanisława Raczko z Puczyc znajduje się przy akcie Unii Lubelskiej, chociaż w treści aktu nie jest wymieniony. Z gałęzi żmudzko-litewskiej posłami ziemi żmudzkiej był elektor Michała Korybuta Wiśniowieckiego, a Jakub Raczko i jego brat Antoni byli posłami sejmu konwokacyjnego w 1764 r., zwołanego przed sejmem elekcyjnym.

Ponadto wiadomo, że Szymon Raczko w 1627 r. razem ze stryjami Krzysztofem i Pawłem uczestniczył w sejmiku, w wyborach delegatów do sądu głównego wiłkomirskiego. Na tym sejmiku potwierdzono szlachectwo jemu i jego rodzinie.

Zapisani do ksiąg szlacheckich w XVIII/XIX/XX stuleciu

W gub. wileńskiej: Ignacy z Radziejowszczyzny z synami Marcinem i Dominikiem oraz jego brat Wincenty, synowie Jakuba, wnukowie Jerzego z Chorążyc, prawnukowie Szymona (1804), Wincenty z Okmieniszek z synami Aleksandrem, Janem, Franciszkiem i Konstantym (1800 i 1850), Ignacy Bonifacy, Kazimierz i Wincenty z Golginiszek, synowie Antoniego, wnukowie Andrzeja z oszmiańskiego (1800, 1849 i 1850), a także po Macieju synowie Wincenty i Antoni z olickiego z synami Ignacym, Kajetanem, Leonardem i Michałem z olickiego (1851),

W guberni kowieńskiej: potomstwo Stanisława, Jana, Macieja z Rukujży i Józefa z Powieża, synów Kazimierza, wnuków Andrzeja, prawnuków Adama Wojciecha z Miszczyny (1795 i 1856),

W guberni witebskiej: Edward, Napoleon, Józef i Władysław ze Stemak, synowie Franciszka Dominika, syna Dominika z drysskiego, wnuka Onufrego, prawnuka Wasyla z połockiego(1870 i 1905).

Teoria pochodzenia rodziny Raczko

Korzeni z których wywodzi się rodzina Raczko herbu Ostoja należy szukać wśród przodków bojara litewskiego Ginetha Koncewicza herbu Zaręba, który wg Jana Długosza został z innymi wybrany przez wielkiego księcia litewskiego Witołda do uczestnictwa w herbach szlacheckich królestwa Polskiego i został przyjęty do rodu Zarębów przez szlachcica polskiego Marcina z Kalinowej. Czytaj więcej

Rotmistrz JKM Jakub Raczko

O Rotmistrzu Jakubie Raczko według opracowania Waldermara Ostoi Raczko czytaj tutaj.

Zacne postacie w rodzinie Raczko do III rozbioru Polski


Majątki ziemskie rodziny Raczko

WYKAZ ZNANYCH MAJĄTKÓW RODZINY RACZKO


BENEDYKTOWO RAKAŃSKIE k/Rudominy (właściciel Wincenty od ok. 1900 r., syn Aleksandra, do repatriacji w 1946 r.)

BENEDYKTOWO SZWAJCARSKIE k/Rudominy (właściciel Jan od ok. 1900 r. i jego syn Jan do repatriacji w 1946 r.)

CHOBOTKI k/Knyszyna (właściciele bracia Karol i Teofil w latach 1908-1946, do lat 30-tych z braćmi Aleksandrem i Feliksem)

CHORĄŻYCE k/Troków (właściciel Józef od którego odkupił je Jerzy Igor w 1726 r. i odziedziczył syn Paweł)

CZUCHÓW k/Mielnika (właściciel Rafał Saczkowicz w XV w., jego syn Paweł i jego potomkowie do połowy XVIII w.)

GOLGIENISZKI k/Oszmiany (właściciel Andrzej w II poł. XVIII w. i jego potomkowie do końca XIX w.)

GRUSZEWO k/Poniewieża (właściciel Jan Rafałowicz w XVI w. i jego potomkowie do połowy XVII w.)

JANOWO k/Lidy (właściciel Alfons od połowy XIX w. i jego potomkowie do początków XX w.)

KIBORTYSZKI k/Rossieni (właściciel Jan Rafałowicz, w XVI w. po ślubie z Kibortowiczówną, i jego potomkowie, aż do Jakuba w 1795 r.; było to gniazdo rodzinne linii Jana Janowicza z linii żmudzko-litewskiej)

LASKOWO k/Ojgaroli (właściciel Jan Rafałowicz w XVI w. i jego potomkowie m.in. Mikołaj w XVII w.)

MARCINKOWSZCZYZNA k/Rudominy (właściciel Józef od ok. 1900 r., syn Aleksandra, do repatriacji w 1946 r.)

MISZCZYNA k/Wiłkomierza (właściciel Adam Wojciech od początku XVII w. i jego potomkowie do końca XVII w.)

MYSZKOWICE k/Mielnika (właściciel Paweł w XVI w. i syn Jan oraz potomkowie Jana do połowy XVIII w., ostatnimi właścicielami Myszkowic byli zapewne Wojciech i Adam, synowie Kazimierza, a ich spadkobiercy sprzedali Myszkowice (dobra Łysów) rodzinie Dobrzyńskich i prawdopodobnie zakupili majątki w innej części Podlasia; było to gniazdo rodzinne linii Jana z gałęzi podlaskiej)

OŻEBIELE k/Oszmany (właściciel Paweł od ok. 1900 r. i jego potomkowie do repatriacji w 1946 r.)

OKMIENISZKI k/Rudominy (właściciel Alexander od ok. 1850 r., syn Wincentego, oraz jego bracia i synowie do ok. 1900 r.)

OSIŃSKIE DOBRZANOWSKIE k/Kałuszyna (właściciel Kazimierz od 1911 r. i jego syn Piotr od 1936 do 1989 r.

PATOK k/Kałuszyna (właściciel Aleksander Tomasz przed 1871 r. i dotąd własność spadkobierców)

PAWŁOWSZCZYZNA k/Oran (właściciel Paweł, syn Jerzego Igora, od 1746 r.)

PODUBISE k/Ojgaroli (właściciel Jan Rafałowicz w XVI w. i jego potomkowie m.in. Mikołaj w XVII w.)

POŁONKA k/Wołkowyska (właściciel Piotr Strocewicz, w XV w., razem z żoną i synami ufundował we wsi kościół)

PUCZYCE k/Mielnika (właściciel Rafał Saczkowicz w XV w. i jego syn Jerzy w XVI w., w drugiej połowie XVI w. właścicielami Puczyc zostali Rokitniccy, po ślubie Róży, córki Jerzego, z Janem Rokitnickim)

RACZKOWSZCZYZNA k/Oran (właściciel Paweł, syn Jerzego Igora, od 1746 r.)

RUSKÓW k/Mielnika (właściciel Rafał Saczkowicz w XV w., jego syn Paweł i potomkowie jego syna Stanisława, a ostatnim właścicielem z rodziny raczko był Paweł w drugiej połowie XVIII w., potem właścicielami Ruskowa zostali Bądzyńscy, po ślubie Anny (w 1750 r.), córki Pawła, z Szymonem Karolem Bądzyńskim; było to gniazdo rodzinne linii Stanisława z linii podlaskiej)

SIEWROKI (BOHDANOWSZCZYZNA) k/Lidy (właściciel Jan przed 1800 r. i jego potomkowie do końca XIX w.)

SKIBISZKI k/Rudominy (właściciel Julian od ok. 1900 r., syn Konstantego, i jego potomkowie)

TUROŚŃ k/Białegostoku (właściciel Jerzy Saczkowicz, który w 1515 r. założył tu siedzibę dworską i ufundował kościół, po jego śmierci dobra otrzymała jego córka Benigna i jej mąż Maciej Jundziłł)

UGIANY (ŁUKJANY) k/Ojgaroli (właściciel Jan Rafałowicz w XVI w. i jego potomkowie m.in. Mikołaj w XVII w.)

UZDA k/Mińska (właściciel Piotr Strocewicz, w XV w., po jego śmierci w 1450 r. te dobra otrzymała córka Piotra, Miłochna, razem z mężem Hlebem Wiażewiczem)

WIELBUTOWO k/Oszmiany (właściciel Stanisław, w połowie XIX w.)

ŻEBRIBOLE k/Połocka (właściciel Michał od początku XVIII w. i jego potomkowie do końca XVIII w.)

Źródło: „https://ostoya.org/wiki/index.php?title=Historia_rodziny_Raczko&oldid=3601”