Bogusławski Antoni Jan: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Syn Salomei z Bobowskich i [[Bogusławski Antoni Onufry|Antoniego Onufrego Bogusławskiego]]. Prawnuk [[ Bogusławski Andrzej|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Miał pięcioro rodzeństwa: [[Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski|ks. Ignacego Napoleona]], Franciszka Wincentego, Jana, [[Bogusławski Hieronim|ks. Hieronima]] i [[Bogusławska Petronela|Petronelę Otocką]]. Ożenił się z Ludwiką Kilińską, z którą miał kilkoro dzieci - Anielę Salomeę, Mariannę, [[Bogusławski Leon|Leona Tomasza]], [[Bogusławski Józef|Józefa Teofila]], Ignacego Henryka i Henryka Stanisława. | Syn Salomei z Bobowskich i [[Bogusławski Antoni Onufry|Antoniego Onufrego Bogusławskiego]]. Prawnuk [[ Bogusławski Andrzej|Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja]], wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Miał pięcioro rodzeństwa: [[Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski|ks. Ignacego Napoleona]], Franciszka Wincentego, Jana, [[Bogusławski Hieronim|ks. Hieronima]] i [[Bogusławska Petronela|Petronelę Otocką]]. Ożenił się z Ludwiką Kilińską, z którą miał kilkoro dzieci - Anielę Salomeę, Mariannę, [[Bogusławski Leon|Leona Tomasza]], [[Bogusławski Józef|Józefa Teofila]], Ignacego Henryka i Henryka Stanisława. | ||
| − | Antoni Jan Bogusławski w marcu 1849 r. (wraz z bratem ks. Ignacym Bogusławskim) udowodnił swoje pochodzenie szlacheckie i został wpisany do ksiąg genealogicznych Heroldii Królestwa Polskiego. Po śmierci siostry Petroneli Otockiej w 1846 roku wziął jej dziedziczną wieś Korczew w dzierżawę. W roku 1855 wykupił część Korczewa z rąk Józefa Turczynowicza (właściciela schedy po zmarłej Józefie Kunegundzie Tekli Otockiej) za przeszło 1900 rubli. Z woli Rady Familijnej, z 1858 roku, odstąpił swoją część Korczewa siostrzeńcowi Wenantemu Otockiemu. Rok później kupił trzy osady rolne w Janowie, Janówku i Tosinie koło Zelowa. Zmarł 27 listopada 1861 roku w Tosinie. | + | Antoni Jan Bogusławski w marcu 1849 r. (wraz z bratem ks. Ignacym Bogusławskim) udowodnił swoje pochodzenie szlacheckie i został wpisany do ksiąg genealogicznych Heroldii Królestwa Polskiego. Po śmierci siostry [[Bogusławska Petronela|Petroneli Otockiej]] w 1846 roku wziął jej dziedziczną wieś Korczew w dzierżawę. W roku 1855 wykupił część Korczewa z rąk Józefa Turczynowicza (właściciela schedy po zmarłej Józefie Kunegundzie Tekli Otockiej) za przeszło 1900 rubli. Z woli Rady Familijnej, z 1858 roku, odstąpił swoją część Korczewa siostrzeńcowi Wenantemu Otockiemu. Rok później kupił trzy osady rolne w Janowie, Janówku i Tosinie koło Zelowa. Zmarł 27 listopada 1861 roku w Tosinie. |
Wersja z 21:53, 11 maj 2012
Antoni Jan Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1816, zm. 1861 w Tosinie) – ziemianin. Współwłaściciel Korczewa oraz właściciel osad rolnych w Janowie, Janówku i Tosinie.
Syn Salomei z Bobowskich i Antoniego Onufrego Bogusławskiego. Prawnuk Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Miał pięcioro rodzeństwa: ks. Ignacego Napoleona, Franciszka Wincentego, Jana, ks. Hieronima i Petronelę Otocką. Ożenił się z Ludwiką Kilińską, z którą miał kilkoro dzieci - Anielę Salomeę, Mariannę, Leona Tomasza, Józefa Teofila, Ignacego Henryka i Henryka Stanisława.
Antoni Jan Bogusławski w marcu 1849 r. (wraz z bratem ks. Ignacym Bogusławskim) udowodnił swoje pochodzenie szlacheckie i został wpisany do ksiąg genealogicznych Heroldii Królestwa Polskiego. Po śmierci siostry Petroneli Otockiej w 1846 roku wziął jej dziedziczną wieś Korczew w dzierżawę. W roku 1855 wykupił część Korczewa z rąk Józefa Turczynowicza (właściciela schedy po zmarłej Józefie Kunegundzie Tekli Otockiej) za przeszło 1900 rubli. Z woli Rady Familijnej, z 1858 roku, odstąpił swoją część Korczewa siostrzeńcowi Wenantemu Otockiemu. Rok później kupił trzy osady rolne w Janowie, Janówku i Tosinie koło Zelowa. Zmarł 27 listopada 1861 roku w Tosinie.
Akt kupna części dóbr Korczew
Bibliografia
- R. Bogusławski, Dobra ziemskie Ścibor-Bogusławskich w Ziemi Sieradzkiej XV - XX w., Na Sieradzkich Szlakach, 4/2007.