Bohatyrewicz Bronisław(generał): Różnice pomiędzy wersjami
Linia 27: | Linia 27: | ||
− | Awanse | + | '''Awanse''' |
*podporucznik – 1895 | *podporucznik – 1895 | ||
Linia 38: | Linia 38: | ||
*generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007 | *generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007 | ||
− | Ordery i odznaczenia | + | |
+ | '''Ordery i odznaczenia''' | ||
*Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843) | *Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843) | ||
Linia 45: | Linia 46: | ||
*Srebrny Krzyż Zasługi | *Srebrny Krzyż Zasługi | ||
*Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej | *Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej | ||
+ | |||
+ | [[Kategoria:Bohaterewicz]] | ||
+ | [[Kategoria:Index]] | ||
+ | [[Kategoria:Officer]] | ||
+ | [[Kategoria:General]] | ||
+ | [[Kategoria:Virtuti Militare]] |
Wersja z 18:21, 31 sty 2013
Bronisław Bohatyrewicz(generał) - Syn Kazimierza i Marii Kowalickiej. W 1887 roku ukończył 6-klasowe gimnazjum filologiczne w Wilnie (wg innych źródeł – w Grodnie). Od 1889 w armii rosyjskiej. W 1893 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty (Junkrów) w Wilnie. Podczas I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu. Major z lipca 1914. Ranny na froncie niemieckim w listopadzie 1914, do końca wojny pozostawał w niewoli.
Od września 1918 w Wojsku Polskim w stopniu majora. Zajmował kolejno następujące stanowiska służbowe:
- organizator i dowódca oddziału Samoobrony Grodna (1918–1919), którą doprowadził do Dywizji Litewsko-Białoruskiej,
- dowódca batalionu, później pełniący obowiązki dowódcy (23 stycznia - marzec 1919) i dowódca Grodzieńskiego Pułku Strzelców
(6 grudnia 1919 – 18 października 1920),
- dowódca Nadniemeńskiej Brygady Piechoty, następnie Brygady Zapasowej – od 16 października 1920,
- pełniący obowiązki dowódcy 2 i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej – od 1 marca 1921 oficer sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej – do stycznia 1922,
- członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego (styczeń – maj 1922),
- dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty (maj 1922 – sierpień 1923),
- dowódca piechoty dywizyjnej i pełniący obowiązki dowódcy 18 Dywizji Piechoty (sierpień 1923 – listopad 1926),
- pełniący obowiązki dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie (listopad – grudzień 1926).
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.
5 lutego 1927 Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku - 30 kwietnia 1927. Osiadł w Warszawie. Działacz kombatancki i społeczny.
Żonaty, miał dwóch synów: Wiktor (ur. 1904), Kazimierz (ur. 1906).
We wrześniu 1939 pomimo pozostawania w stanie spoczynku zatrzymany i wywieziony do ZSRR do obozu w Kozielsku, zamordowany w Katyniu (zbrodnia katyńska) Lista wywózek 015/2 z 5 kwietnia 1940 r., poz. 7. Jeden z dwóch zidentyfikowanych generałów (obok gen. Mieczysława Smorawińskiego) w czasie ekshumacji w 1943.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji [2]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Awanse
- podporucznik – 1895
- porucznik – 1899
- kapitan – 1907
- major – lipiec 1914
- podpułkownik – 1920
- pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem 1 czerwca 1919
- generał brygady (tytularny) – 30 kwietnia 1927
- generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843)
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi - 15 marca 1939 [3]
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej