Bohatyrewicz Bronisław(generał): Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 27: Linia 27:
  
 
      
 
      
Awanse
+
'''Awanse'''
  
 
*podporucznik – 1895
 
*podporucznik – 1895
Linia 38: Linia 38:
 
*generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007
 
*generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007
  
Ordery i odznaczenia
+
 
 +
'''Ordery i odznaczenia'''
  
 
*Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843)
 
*Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843)
Linia 45: Linia 46:
 
*Srebrny Krzyż Zasługi
 
*Srebrny Krzyż Zasługi
 
*Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
 
*Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
 +
 +
[[Kategoria:Bohaterewicz]]
 +
[[Kategoria:Index]]
 +
[[Kategoria:Officer]]
 +
[[Kategoria:General]]
 +
[[Kategoria:Virtuti Militare]]

Wersja z 18:21, 31 sty 2013

Bronisław Bohatyrewicz.PNG

Bronisław Bohatyrewicz(generał) - Syn Kazimierza i Marii Kowalickiej. W 1887 roku ukończył 6-klasowe gimnazjum filologiczne w Wilnie (wg innych źródeł – w Grodnie). Od 1889 w armii rosyjskiej. W 1893 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty (Junkrów) w Wilnie. Podczas I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu. Major z lipca 1914. Ranny na froncie niemieckim w listopadzie 1914, do końca wojny pozostawał w niewoli.

Od września 1918 w Wojsku Polskim w stopniu majora. Zajmował kolejno następujące stanowiska służbowe:

  • organizator i dowódca oddziału Samoobrony Grodna (1918–1919), którą doprowadził do Dywizji Litewsko-Białoruskiej,
  • dowódca batalionu, później pełniący obowiązki dowódcy (23 stycznia - marzec 1919) i dowódca Grodzieńskiego Pułku Strzelców

(6 grudnia 1919 – 18 października 1920),

  • dowódca Nadniemeńskiej Brygady Piechoty, następnie Brygady Zapasowej – od 16 października 1920,
  • pełniący obowiązki dowódcy 2 i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej – od 1 marca 1921 oficer sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej – do stycznia 1922,
  • członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego (styczeń – maj 1922),
  • dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty (maj 1922 – sierpień 1923),
  • dowódca piechoty dywizyjnej i pełniący obowiązki dowódcy 18 Dywizji Piechoty (sierpień 1923 – listopad 1926),
  • pełniący obowiązki dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie (listopad – grudzień 1926).

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.

5 lutego 1927 Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku - 30 kwietnia 1927. Osiadł w Warszawie. Działacz kombatancki i społeczny.

Żonaty, miał dwóch synów: Wiktor (ur. 1904), Kazimierz (ur. 1906).

We wrześniu 1939 pomimo pozostawania w stanie spoczynku zatrzymany i wywieziony do ZSRR do obozu w Kozielsku, zamordowany w Katyniu (zbrodnia katyńska) Lista wywózek 015/2 z 5 kwietnia 1940 r., poz. 7. Jeden z dwóch zidentyfikowanych generałów (obok gen. Mieczysława Smorawińskiego) w czasie ekshumacji w 1943.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji [2]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".


Awanse

  • podporucznik – 1895
  • porucznik – 1899
  • kapitan – 1907
  • major – lipiec 1914
  • podpułkownik – 1920
  • pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem 1 czerwca 1919
  • generał brygady (tytularny) – 30 kwietnia 1927
  • generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007


Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843)
  • Krzyż Walecznych – czterokrotnie
  • Złoty Krzyż Zasługi - 15 marca 1939 [3]
  • Srebrny Krzyż Zasługi
  • Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej