Historia rodziny Gajdowski-Potapowicz: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 31: | Linia 31: | ||
* [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/publication?id=66544&from=&dirids=1&tab=1&lp=2&QI= Seweryn Uruski] | * [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/publication?id=66544&from=&dirids=1&tab=1&lp=2&QI= Seweryn Uruski] | ||
− | * [https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B0%D0%B9%D0%B4%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B5-%D0%9F%D0%BE%D1%82%D0%B0%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87%D0%B8 Gajdowscy-Potapowicze] | + | * [https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B0%D0%B9%D0%B4%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B5-%D0%9F%D0%BE%D1%82%D0%B0%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87%D0%B8 Gajdowscy-Potapowicze, Wikipedia] |
* [https://ru.wikisource.org/wiki/%D0%AD%D0%A1%D0%91%D0%95/%D0%93%D0%B0%D0%B9%D0%B4%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B5-%D0%9F%D0%BE%D1%82%D0%B0%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87%D0%B8 Gajdowscy-Potapowicze w ''Słowniku encyklopedycznym Brockhausa i Efrona''] | * [https://ru.wikisource.org/wiki/%D0%AD%D0%A1%D0%91%D0%95/%D0%93%D0%B0%D0%B9%D0%B4%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B5-%D0%9F%D0%BE%D1%82%D0%B0%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87%D0%B8 Gajdowscy-Potapowicze w ''Słowniku encyklopedycznym Brockhausa i Efrona''] | ||
* [https://gerbovnik.ru/arms/1060.html ''Gerbovnik''] | * [https://gerbovnik.ru/arms/1060.html ''Gerbovnik''] |
Wersja z 12:09, 1 mar 2023
Gajdowski-Potapowicz - odwieczna szlachta, rycerze, litewska rodzina biorąca nazwisko od imienia przodka rodziny Potapa. Odwieczne prawa tej znanej rodziny zostały potwierdzone przez króla Zygmunta Augusta w roku 1572. Druga część nazwiska rodziny pochodzi od majątku Gajdowicze (Gajdowskie, Gojdowskie, Gaydowgi) w obwodzie czerkaskim.
Historia rodziny
Seweryn hr. Uruski o rodzinie Gajdowskich-Potapowiczów pisał w „Rodzinie. Herbarzu polskim”: Grzegorz, syn Bogdana a wnuk Potapa, i dlatego biorący nazwę Potapowicz, dostał w 1572 r. od króla Zygmunta Augusta zatwierdzenie przywilejów na dobra ziemski, od poprzednich władców Litwy jego przodkom nadanych; prawnuk tego Grzegorza, Leontij służył w wojsku zaporożskiem, a jego potomkowie otrzymali nadania ziemskie od cesarzów rosyjskich. Z nich Wasili, syn Jana, od majątku Gaydowgi wziął nazwisko Gaydowski, łącząc je z dawnem Potapowicz; z jego potomków, Jan z synami, Włodzimierzem i Michałem w 1857 r., a Daniel w 1848 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej. Daniel i Jan, synowie Maksyma, urzędnicy w gub. kijowskiej 1859 r. [t. IV, s. 75]. Byli w wojew. kijowskiem i brali przydomek Gajdowski i Sielecki. Daniel, syn Maksymiliana, deputat szlachty pow. czerkaskiego 1845 r. [t. XIV, s. 275].
O rodzinie Gajdowskich-Potapowiczów w „Słowniku encyklopedycznym Brockhausa i Efrona” można przeczytać: Gajdowscy-Potapowiczowie - szlachecka rodzina. Ich przodkowie, Iwan i Piotr Grzegorzewiczowie-Potapowiczowie, zgodnie z listem Aleksandra Włodzimierzowicza księcia kijowskiego, otrzymali majątki, które w 1572 roku zostały zatwierdzone dla ich potomków Grzegorza, Iwana i Jeska Bogdanowiczów P. Potomkowie Grzegorza, posiadając dobra Gajdowicze, przyjęli w XVIII wieku nazwisko G.-Potapowiczowie. Rodzina została wpisana do VI części księgi genealogicznej guberni kijowskiej i połtawskiej.
Zacni przedstawiciele rodziny Gajdowski-Potapowicz
- Potap - protoplasta rodu
- Wasili Gajdowski-Potapowicz - protplasta linii Gajdowskich z Potapowiczów, jako pierwszy pisał się Gajdowski-Potapowicz
Członkowie rodziny Gajdowski-Potapowicz
Majątki ziemskie Gajdowski-Potapowicz
Gojdowskie (Gajdowskie, Gajdowicze, Gajdowgi), osada obecnie nieistniejąca, położona była koło Łukasziwki w obwodzie czerkaskim na Ukrainie. Fragment Wojenno-topograficznej mapy Europejskiej Rosji (wykonanej w latach 1845-1889).
Linki zewnętrzne
- Seweryn Uruski
- Gajdowscy-Potapowicze, Wikipedia
- Gajdowscy-Potapowicze w Słowniku encyklopedycznym Brockhausa i Efrona
- Gerbovnik
- Potapowicze
Bibliografia
- S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. IV, s. 75, t. XIV, s. 275
- Ogólny herbarz rodów szlacheckich Imperium Wszechrosyjskiego, Sankt Petersburg, 1798-1840, cz. VII, s. 150.
- Słownik encyklopedyczny Brockhausa i Efrona, Sankt Petersburg 1892, nr XIV, s. 875.