Historia rodziny Hrebnicki Doktorowicz: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 12: | Linia 12: | ||
* http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/hrebnicki/hreb_4.html | * http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/hrebnicki/hreb_4.html | ||
+ | |||
+ | Zespół dworski w dawnym majątku ziemskim | ||
+ | Od 1745 do 1920 roku miejscowe dobra należały do Hrebnickich. Późnoklasycystyczny dwór w Orzechownie został wybudowany w 1840 roku dla Mikołaja Józefa Hrebnickiego, marszałka szlachty powiatu lepelskiego; przebudowano go w drugiej połowie XIX wieku. | ||
+ | |||
+ | Jest to budowla parterowa, na planie podkowy, z zagiętymi do tyłu krótkimi skrzydłami i piętrowym ryzalitem centralnym. Od frontu ryzalit zdobią boniowane narożniki i trójkątny fronton. Od ogrodu występuje ryzalit półkolisty, o narożnikach również ozdobionych boniowaniem. | ||
+ | |||
+ | Wejście do budynku, podkreślone niskim czterokolumnowym portykiem, znajduje się w prawym narożniku budowli. | ||
+ | |||
+ | We wnętrzach zwraca uwagę duża owalna sala i wąskie, kręte schody wiodące na piętro. | ||
+ | |||
+ | W skład zespołu dworskiego wchodzą także: oficyna, budynki gospodarcze i brama wjazdowa, od której ku dworowi wiedzie aleja stanowiąca główną oś kompozycji zespołu. Za dworem rozciąga się park regularno-krajobrazowy, sięgający brzegu pobliskiego jeziora. | ||
+ | |||
+ | '''Grzegorz Rąkowski | ||
+ | „Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997 | ||
+ | (A.O.)''' | ||
+ | |||
+ | ********************************************* |
Wersja z 21:24, 19 mar 2012
Hrebnicki Doktorowicz - stara rodzina litewska w województwie Połockim. Jakób Doktorowicz nabył Hrebnicę, Hankowo i inne dobra w województwie Witebskim i od niego potomstwo Hrebnickimi sie nazwało.
Źródła
- Adam Boniecki - Herbarz polski, T.7, str.371-373
Informacja do opracowania:
Zespół dworski w dawnym majątku ziemskim Od 1745 do 1920 roku miejscowe dobra należały do Hrebnickich. Późnoklasycystyczny dwór w Orzechownie został wybudowany w 1840 roku dla Mikołaja Józefa Hrebnickiego, marszałka szlachty powiatu lepelskiego; przebudowano go w drugiej połowie XIX wieku.
Jest to budowla parterowa, na planie podkowy, z zagiętymi do tyłu krótkimi skrzydłami i piętrowym ryzalitem centralnym. Od frontu ryzalit zdobią boniowane narożniki i trójkątny fronton. Od ogrodu występuje ryzalit półkolisty, o narożnikach również ozdobionych boniowaniem.
Wejście do budynku, podkreślone niskim czterokolumnowym portykiem, znajduje się w prawym narożniku budowli.
We wnętrzach zwraca uwagę duża owalna sala i wąskie, kręte schody wiodące na piętro.
W skład zespołu dworskiego wchodzą także: oficyna, budynki gospodarcze i brama wjazdowa, od której ku dworowi wiedzie aleja stanowiąca główną oś kompozycji zespołu. Za dworem rozciąga się park regularno-krajobrazowy, sięgający brzegu pobliskiego jeziora.
Grzegorz Rąkowski „Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997 (A.O.)