Stefan Ścibor-Bogusławski

Z Ostoya
Wersja z dnia 12:42, 1 kwi 2012 autorstwa Rafal (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „'''Stefan Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja''' (ur. 2 września 1897 , zm. 3 marca 1978) – podpułkownik Wojska Polskiego, uczestnik I i II wojny światowej. Dzied...”)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Stefan Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 2 września 1897 , zm. 3 marca 1978) – podpułkownik Wojska Polskiego, uczestnik I i II wojny światowej. Dziedzic Wilkowic.

Wielokrotnie odznaczany m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych w 1920 i w 1944, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Gwiazda za Wojnę 1939-1945, Gwiazda Italii, Medal Króla Jerzego VI za Wojnę 1939-1945.

Syn Anny z Lochmanów i Stanisława małżonków Bogusławskich. Prawnuk Michaliny z Przeuskich h. Sulima i Wojciecha Edwarda Bogusławskich. Przyszedł na świat w majątku rodziców w Wilkowicach. W 1918 roku ukończył Gimnazjum im. Kopczyńskiego w Warszawie. 11 listopada 1918 roku, jako ochotnik rozpoczął służbę wojskową w 3 Pułku Ułanów. Od 1920 roku w 201 Ochotniczym Pułku Szwoleżerów. W 1920 roku wstąpił do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Dnia 01.04.1922 roku został podporucznikiem i otrzymał przydział do 3 pułku Szwoleżerów im. płk. Kozietulskiego w Suwałkach. Pełnił funkcję dowódcy plutonu, dowódcy 1 szwadronu, a od 01.01.1937 r. do 31.08.1939 r. był oficerem mobilizacyjnym. W 1924 r. otrzymał awans na porucznika, a w 1935 r. na rotmistrza. W 1939 r. internowany na Litwie, potem przez Sowietów więziony w Kozielsku II (szczęśliwie uniknął kaźni). W sierpniu 1941 r. wstąpił do II Korpusu gen. Władysława Andersa. Otrzymał przydział do 5 Kresowego Pułku Art. P. Panc. Został dowódcą dywizjonu, a potem kwatermistrzem Pułku. Przeszedł cały szlak bojowy (w tym bitwę pod Monte Cassino). Po wojnie i rozwiązaniu II Korpusu pozostał na emigracji. Resztę życia spędził w Londynie. Stopień majora otrzymał 15 sierpnia 1956 r. Zarządzeniem Prezydenta RP (na emigracji) z dnia 19 sierpnia 1964 r został mianowany podpułkownikiem. Zmarł 3 marca 1978. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury kwatera CB. Żona Janina z Olszewskich córka Stanisława i Marii z Przybylskich. Ze związku Janiny i Stefana Bogusławskich zrodził się syn Stanisław (ur. 1929), który z Janiny Plisieckiej ma córkę Annę Bogusławską (ur. 1959).


Bibliografia

  • K. Skłodowski, 3. Pułk Szwoleżerów Mazowieckich im. płk. Jana Kozietulskiego, Suwałki 2004.
  • J. Pięta, W. K. Roman, M. Szczurowski, Polacy internowani na Litwie 1939-1940, Warszawa 1997.
Źródło: „https://ostoya.org/wiki/index.php?title=Stefan_Ścibor-Bogusławski&oldid=2189”