Historia rodziny Targońskich

Targoński – polska szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z Targoni na Mazowszu.

Historia rodziny

W roku 1413 Janusz, książę mazowiecki nadał Jakuszowi, Andrzejowi i Marcinowi, w zamian za ich wieś Targonie w pow. ciechanowskim¹, 40 włók nad rzeką Sliną, w pobliżu jej ujścia do Narwi, w ziemi łomżyńskiej. Z biegiem lat, w wyniku odsprzedaży i działów rodzinnych powstało w tym miejscu kilka wsi o wspólnej nazwie Targonie. Ignacy Kapica Milewski wymieniał: Targonie Wielkie, Targonie Krytuły, Targonie Stawiane, Targonie Cibory, Targonie Białe, Targonie Okunie, Targonie Krzywdy i Targonie Wity. Według opracowania Fundacji im. Ignacego Kapicy, (patrz: Wyszukiwarka szlachty gniazdowej) do szlachty pieczętującej się Ostoją należały: Targonie Wielkie, Targonie Krytuły, Targonie Białe i Targonie Okunie.

Znani przedstawiciele rodziny Targońskich

Poniżej prezentowana jest lista znanych członków rodziny Targońskich.

Majątki ziemskie Targońskich

Targonie Wielkie, Targonie Krytuły, Targonie Białe, Targonie Okunie, Targonie Cibory,

Przypisy

1. Z Targoni w pow. ciechanowskim pochodziła rodzina Targońskich herbu Grzymała (patrz: Katalog szlachty gniazdowej. Mapa gniazd szlacheckich). Według I. Kapicy Milewskiego bracia Jakusz, Andrzej i Marcin z Targoni w pow. ciechanowskim należeli do rodu Ostojów.

Źródła i literatura

• A. Wolff, „Mazowieckie zapiski herbowe z XV i XVI wieku”, Kraków 1937, s. 340–341.
• I. Kapica Milewski, Herbarz Ignacego Kapicy Milewskiego (dopełnienie Niesieckiego), Kraków 1870, s. 414–420.
• Fundacja im. Ignacego Kapicy, Katalog szlachty gniazdowej. Mapa gniazd szlacheckich, Wyszukiwarka szlachty gniazdowej.
• Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, Targonie Wielkie. Kartoteka powiatu zambrowskiego w średniowieczu. Kartoteka Słownika historyczno-geograficznego Mazowsza w średniowieczu, Pracownia Atlasu Historycznego Instytutu Historii PAN.
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, (praca zbiorowa), Warszawa 1880–1902, t. XII, s. 167.
• Z. Gloger, Dawna ziemia łomżyńska, Warszawa 1876, s. 14.