Mościc ze Ściborza
Mościc ze Ściborza herbu Ostoja (zm. przed. 1383 r.) – dziedzic Ściborza na Kujawach, wojewoda gniewkowski i starosta brzeski kujawski.
Życiorys
Pochodził ze Ściborza na Kujawach. Jego ojcem był Mikołaj ze Ściborza, chorąży inowrocławski. Po raz pierwszy pojawia się w źródłach w roku 1353 jako wojewoda gniewkowski. Był najwyższym dostojnikiem w księstwie Władysława Białego. Po dokonaniu zastawu księstwa gniewkowskiego przez Władysława Białego Kazimierzowi Wielkiemu (1363/4) Mościc ze Ściborza wszedł w krąg dostojników królewskich. Współpraca z królem Kazimierzem układała się bardzo dobrze. W otoczeniu króla przebywał on na zjazdach z książętami głogowskim i bełskim w Bobrownikach (1365) oraz na zgromadzeniu książąt i dostojników w Płocku i Łowiczu (1369), podczas celebracji zaślubin królewskiego wnuka Kazka z Małgorzatą mazowiecką. W 1368 roku został powołany na urząd starosty brzeskiego kujawskiego. Mościc zmarł przed 1383 rokiem. Miał kilku synów: Ścibora, woj. siedmiogrodzkiego, Mikołaja, kasztelana bydgoskiego, Andrzeja, podczaszego inowrocławskiego lub gniewkowskiego i Marcina, kanonika włocławskiego. Córką Mościca była Zofia, małżonka kasztelana międzyrzeckiego Przedpełka ze Stęszewa h. Łodzia. Imię Mościca stało się zawołaniem całej kujawskiej linii rodu.
Zobacz też
Bibliografia
- R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii, t. XV (XXVI), Warszawa 2016.
- J. Bieniak, Mościc ze Ściborza h. Mościc-Ostoja, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXII, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1977.