Rotmistrz JKM Jakub Raczko
Rotmistrz JKM Jakub Raczko
Posumowanie
Rotmistrz JKM Jakub Raczko herbu Ostoja, do czasu gdy był właścicielem Kibortyszek na Żmudzi, należał do średniej szlachty litewskiej z ziemi żmudzkiej. Tak jak brat Antoni i dziadek lub stryj ojca Władysław Raczko, był posłem ziemi żmudzkiej, a gdy było trzeba walczył w obronie Ojczyzny, jak wymagał tego jego stan. Ród Raczko jest przykładem mniej znanego rodu mającego przodków na Litwie, będących czasem średnią, a częściej tylko drobną szlachtą, z typowymi ich wadami i zaletami, ale wykonujących ofiarnie swoje obowiązki: służbę wojskową w obronie Ojczyzny, funkcje posłów na sejmach, a częściej urzędników ziemskich, a także będąc właścicielami ziemskimi. Z tych samych korzeni z ziem pogranicza Królestwa Polskiego z Wielkim Księstwem Litewskim z których wywodzi się ten ród wywodzą się także najznakomitsze polskie rody i znakomici Polacy.
Grzegorz Raczko i jego potomkowie nie podejmowali działań dla potwierdzenia szlachectwa, co być może wynikało z chęci ukrycia pochodzenia, a być może z powodu, że i tak większość przywilejów szlacheckich zostało zabranych przez zaborców. Wydaje się, że nie miałyby już szans i sensu próby potomków rotmistrza JKM Jakuba Raczko herbu Ostoja mające na celu formalne potwierdzenie przynależności do stanu szlacheckiego, który stracił praktycznie swój status prawny w XX wieku.
Niezależnie od tego, jak wynika moim zdaniem z niniejszego opracowania, w rodzinie Raczko przetrwały cechy tamtego stanu: kultura, tradycje, związki rodzinne, zaangażowanie w prowadzonej działalności dla swoich prywatnych „małych ojczyzn”.
Członkowie rodziny Raczko (ze wszystkich gałęzi i linii) wg. mapy nazwisk20 współcześnie mieszkają w Polsce przede wszystkim w poniższych miejscowościach lub ich okolicy: Raczko – Warszawa (109), Węgrów (35), Mońki (24), Bolesławiec (23), Dąbrowa Górnicza (20), Olsztyn (17), Wejherowo (15), Mińsk Mazowiecki (15), Białystok (15), Gdynia (15) oraz w innych (poniżej 10 osób), Radźko – Warszawa (14) oraz Sokołów Podlaski, Tarnów i Biała Podlaska, Raćko – Gorzów Wlkp.(15), Węgrów (10) oraz Bartoszyce, Raczkoski – Przasnysz, Bartoszyce, Raczkowicz – brak.
Literatura
1 Stanisław Mleczko: Mleczko, Raczko, Saczko i Łyczko. Przyczynek do kwestyi ustalania się nazwisk szlacheckich w XV wieku. Lwów, 1912, s. 18-21, 120-197
2 Julian H. Raczko, Malena Romaniuk-Raczko, Magda Raczko-Pietraszek: Program wystawy „Powroty”. Muzeum Zbrojownia na Zamku w Liwie, 2003
3 Jan Długosz: Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego. Księga XI
4 Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie pod redakcją prof. Władysława Semkowicza. Tom VII, R. 1924-1925. Kraków, 1926, s. 213-216
5 Czesław Malewski: Rody i herby szlacheckie na Litwie. http://nasz-czas.tripod.com
6 Wiesław Jan Wysocki: Konterfekt rodu Piłsudskich. http://archiwum2000.tripod.com
7 Teodor Narbutt: Dzieje starożytne narodu litewskiego.
8 Wołanie z Wołynia. Wacław Raczkowicz 1459-1460/62. www.wolaniecom.parafia.info.pl
9 Jan Glinka: Ród Klausiuca w wiekach XIII-XVI. Część 2
10 Ośrodek Dokumentacji Zabytków. Katalog Tek Glinki. www.białystok.op.gov.pl
11 Maciej Stryjkowski: O bitwie z Tatary pod Kleckiem
12 Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. Elektorowie królów Władysława IV, Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Tom I, Rok 1908/9. Lwów, 1910, s. 182
13 www.szlachta.org
14 http://naszczas2002.tripod.com
16 Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie pod redakcją dra Władysława Semkowicza. Tom III, R. 1911-1912. Lwów, 1913, poz. 220
17 Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. Warszawa.1906
18 Who is who w Polsce. www.whoiswho.com.pl
19 www.geneteka.genealodzy.pl
20 www.moikrewni.pl/mapa