Rylski Feliks syn Katarzyny z Gębskich: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 3: | Linia 3: | ||
''' [[Rylski|Rylski Feliks ]]''' - (ur. 14 stycznia 1770 w Turowicach, zm. 16 sierpnia 1823 w Warszawie) – major Wojsk Polskich. | ''' [[Rylski|Rylski Feliks ]]''' - (ur. 14 stycznia 1770 w Turowicach, zm. 16 sierpnia 1823 w Warszawie) – major Wojsk Polskich. | ||
| − | Był synem Wojciecha h. Ostoja i Katarzyny z Gębskich. W Wojsku Polskim od 18 grudnia 1783, w 16 Regimencie Piechoty Koronnej. Uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, walczył pod Maciejowicami (10 października 1794) i na Pradze (4 listopada 1794), następnie w niewoli rosyjskiej. Zwolniony. | + | Był synem Wojciecha h. Ostoja i '''[[Katarzyna Gębska matka Rylskiego Feliksa|Katarzyny z Gębskich]]'''. W Wojsku Polskim od 18 grudnia 1783, w 16 Regimencie Piechoty Koronnej. Uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, walczył pod Maciejowicami (10 października 1794) i na Pradze (4 listopada 1794), następnie w niewoli rosyjskiej. Zwolniony. |
Wiosną 1798 przedostał się do Włoch, do Legionów, na etacie porucznika. Walczył pod Trebbią, Novi, bronił linii Varu, brał udział w oblężeniu Peschiery, Portoferrajo na Elbie i bitwie pod Castel Franco. Wrócił do kraju. Po kampanii 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. | Wiosną 1798 przedostał się do Włoch, do Legionów, na etacie porucznika. Walczył pod Trebbią, Novi, bronił linii Varu, brał udział w oblężeniu Peschiery, Portoferrajo na Elbie i bitwie pod Castel Franco. Wrócił do kraju. Po kampanii 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. | ||
Kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, szef batalionu w Pułku 4 Piechoty, autor pamiętników. Walczył na wojnie w Hiszpanii w latach 1808-1811 (Almaraz, Talavera de la Reina, Ocana, dowodził szturmem na Monbella), uczestniczył w kampanii rosyjskiej 1812 - pod Czaśnikami, Krasnem i nad Berezyną (ranny). Odznaczony orderem Legii Honorowej. W kampanii 1813 ranny w bitwie narodów pod Lipskiem, odnaleziony na pobojowisku, wrócił do zdrowia. | Kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, szef batalionu w Pułku 4 Piechoty, autor pamiętników. Walczył na wojnie w Hiszpanii w latach 1808-1811 (Almaraz, Talavera de la Reina, Ocana, dowodził szturmem na Monbella), uczestniczył w kampanii rosyjskiej 1812 - pod Czaśnikami, Krasnem i nad Berezyną (ranny). Odznaczony orderem Legii Honorowej. W kampanii 1813 ranny w bitwie narodów pod Lipskiem, odnaleziony na pobojowisku, wrócił do zdrowia. | ||
W Wojsku Polskim Królestwa Polskiego służył w Kompanii 1 Inwalidów w Warszawie, wchodzącej w skład Korpusu Inwalidów i Weteranów. | W Wojsku Polskim Królestwa Polskiego służył w Kompanii 1 Inwalidów w Warszawie, wchodzącej w skład Korpusu Inwalidów i Weteranów. | ||
Aktualna wersja na dzień 11:10, 23 kwi 2014
Rylski Feliks - (ur. 14 stycznia 1770 w Turowicach, zm. 16 sierpnia 1823 w Warszawie) – major Wojsk Polskich.
Był synem Wojciecha h. Ostoja i Katarzyny z Gębskich. W Wojsku Polskim od 18 grudnia 1783, w 16 Regimencie Piechoty Koronnej. Uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, walczył pod Maciejowicami (10 października 1794) i na Pradze (4 listopada 1794), następnie w niewoli rosyjskiej. Zwolniony. Wiosną 1798 przedostał się do Włoch, do Legionów, na etacie porucznika. Walczył pod Trebbią, Novi, bronił linii Varu, brał udział w oblężeniu Peschiery, Portoferrajo na Elbie i bitwie pod Castel Franco. Wrócił do kraju. Po kampanii 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. Kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, szef batalionu w Pułku 4 Piechoty, autor pamiętników. Walczył na wojnie w Hiszpanii w latach 1808-1811 (Almaraz, Talavera de la Reina, Ocana, dowodził szturmem na Monbella), uczestniczył w kampanii rosyjskiej 1812 - pod Czaśnikami, Krasnem i nad Berezyną (ranny). Odznaczony orderem Legii Honorowej. W kampanii 1813 ranny w bitwie narodów pod Lipskiem, odnaleziony na pobojowisku, wrócił do zdrowia. W Wojsku Polskim Królestwa Polskiego służył w Kompanii 1 Inwalidów w Warszawie, wchodzącej w skład Korpusu Inwalidów i Weteranów.