Historia rodziny Leskich

Leski vel Łęski (czasem także: Lenski, Łęcki, Łącki) – odwieczna szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców).

Przez kilka stuleci aż do rozbiorów stosowano w Polsce do zapisywania dokumentów język łaciński, w którym nie występują litery: ł, ę, ą itp. Oznacza to, że nazwisko Łęski zapisywano jako Leski. Zatem odróżnienie Ostojów Leskich od Ostojów Łęskich dzisiaj jest bardzo trudne a czasem wręcz niemożliwe. Z tego powodu niniejszy artykuł poświęcony jest rodzinom Leskich i Łęskich łącznie.

Pochodzenie rodziny Leskich vel Łęskich

O pochodzeniu Ostojów Leskich i Łęskich pisali polscy twórcy herbarzy.

• Bartosz Paprocki pisał: Lescy na Krainie dom starodawny, z których jeden w przemyskiej ziemi potomstwo zostawił¹.
• Kasper Niesiecki widział Leskich herbu Ostoja w Sandomierskiem województwie².
• Według Adama Bonieckiego Lescy herbu Ostoja wywodzącą się z miejscowości Leszcze³, położonej w przedrozbiorowym powiecie bydgoskim województwa inowrocławskiego.

Znani przedstawiciele rodziny Leskich vel Łęskich

• Samuel Leski (1611–1687) – kaznodzieja i misjonarz litewski, superior w Worniach, w Dyneburgu oraz Kownie, misjonarz dworski Alberta Radziwiłła, rektor w Poszawszu, prefekt szkół w Poszawszu, operariusz w Pińsku.
• Józef Łęski (zm. w I poł. XVIII w.) – skarbnik bielski. Syn Jana Łęskiego i Doroty Dramińskiej. Mąż Bogumiły Łopot.
• Paweł Antoni Łęski (zm. po 1797) – dziedzic dóbr Suła, kawaler orderu świętego Stanisława, starosta buchtyński i luboniecki. Syn Józefa Łęskiego i Bogumiły Łopot.
• Antoni Łęski (1797–1873) – dziedzic dóbr Suła, prezydent mińskiego sądu granicznego. Syn Pawła Łęskiego i Petroneli Baczyńskiej (Buczyńskiej). Mąż Zofii Zaleskiej.
• Konstanty Wenanty Leski (zm. 1882) – powstaniec listopadowy, kapitan pospolitego ruszenia województwa mazowieckiego. Syn Kajetana i Joanny Łukomskiej. Jego żoną była Brygida Łukomska.
• Aleksander Łęski (1836–1882) – dziedzic dóbr Suła i Tatary. Syn Antoniego Łęskiego i Zofii Zaleskiej.
• Zenon Łęski (1864–1927) — polski malarz, dziedzic dóbr Tatary. Syn Aleksandra Łęskiego i Sabiny Korkozowicz.
• Michalina Łęska (1882–1940) – polska działaczka społeczna i oświatowa, nauczycielka, założycielka Polskiego Towarzystwa „Oświata” w Mińsku. Córka Antoniego Łęskiego i Zofii Zaleskiej.

Majątki ziemskie Leskich vel Łęskich

Leszcze, Tatary (właściwie Tatarszczyzna), Suła,

Przypisy

1. A. Boniecki, Herbarz Polski, Warszawa 1889-1913, t. XIV, s. 97.

Źródła i literatura

• B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 372.
• K. Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. VI s. 46, 47.
• A. Boniecki, Herbarz Polski, Warszawa 1889-1913, t. XIV, s. 97, 98, t. XV, s. 315, 322-328.
• S. Uruski, Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. VIII, s. 345, 346, t. XIX, s. 337, 338.
• E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 374.
• E. Sęczys, Szlachta guberni augustowskiej, lubelskiej i radomskiej wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2018, s. 245.
• J. Krzepela, Rody ziem pruskich, Kraków 1927, s. 48, 54.
• F. Piekosiński, Herbarz szlachty witebskiej, Kraków 1899, s. 171.
• R. Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t. III, Warszawa 1998, s. 31, 70, 71.
• W. Kętrzyński, O ludności polskiej w Prusiech, niegdyś krzyżackich, Lwów 1882, s. 311.
• R. Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, t. IV, Wrocław 1993, s. 376, 377, t. XI, Wrocław 1997, s. 608.
• Kurjer Warszawski, 1927, nr 331, s. 10.
• Teki Dworzaczka - Regesty, Monografie (Lescy ze wsi Leszcze, Łęscy h. Dołęga).
• Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, oprac. L. Grzebień SJ, Kraków 1996, hasło: Leski.
• M.J. Minakowski(a), Wielka Genealogia Minakowskiego(j), nazwiska: Leski, Łęski.