Wybitni przedstawiciele Rodu Ostojów (Mościców): Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 44: Linia 44:
  
 
* [https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C3%B3d_Ostoj%C3%B3w_(Mo%C5%9Bcic%C3%B3w) Wikipedia: ''Ród Ostojów (Mościców)'']
 
* [https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C3%B3d_Ostoj%C3%B3w_(Mo%C5%9Bcic%C3%B3w) Wikipedia: ''Ród Ostojów (Mościców)'']
 +
Źródła i literatura
 +
* AGAD, ''Metryka Koronna''.
 +
* G. Błaszczyk, Herbarz szlachty żmudzkiej, Warszawa 2015.
 +
* A. Boniecki, Herbarz Polski, Warszawa 1899–1913.
 +
* A. Boniecki, Poczet rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku, Warszawa 1887.
 +
* O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, Radom 2012–2018.
 +
* J. Ciechanowicz, Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001.
 +
M. Dogiel, Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, Vilna 1758.
 +
Z. Gloger, Encyklopedia staropolska, Warszawa 1900–1903.
 +
H. Górny, Imię Cz(ś)cibor w polskiej antroponimii i toponimii, Instytut Języka Polskiego PAN, [w:] „Onomastica”, LXI/2, 2017.
 +
M. Haisig, Sfragistyka szlachecka doby średniowiecza w świetle archiwaliów lwowskich, Lwów 1938.
 +
T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk 2010–2019.
 +
R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, [w:] „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii”, t. XV (XXVI), Warszawa 2016.
 +
Kodeks dyplomatyczny Małopolski, (oprac.) F. Piekosiński, Kraków 1876–1905.
 +
Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski, (oprac. zbiorowe) 1877–1999.
 +
W. Kojałowicz, Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator, Kraków 1905.
 +
W. Kojałowicz, F. Piekosiński, Ks. Wojciecha Wijuka Kojałowicza S. J. Herbarz rycerstwa W. X. Litewskiego tak zwany Compendium czyli o klejnotach albo herbach których familie stanu rycerskiego w prowincyach Wielkiego Xięstwa Litewskiego zażywają, Kraków 1897.
 +
J. T. Lubomirski, Kodeks dyplomatyczny Księstwa Mazowieckiego, obejmujący bulle papieżów, przywileje królów polskich i książąt mazowieckich, tudzież nadania tak korporacyj jako i osób prywatnych, Warszawa 1863.
 +
K. Niesiecki, Herbarz Polski, Lipsk 1839–1845.
 +
O. Odnorożenko, Ukraińska i ruska elita, Kijów, 2011.
 +
S. Okolski, Orbis Polonus, t. 2: In quo Antiqua Sarmatarum Gentilia et Arma Quaecunque a litera L usque ad literam R, inclusive, suam incipiunt et recensent denominationem, continentur et dilucidantur, Kraków 1642.
 +
B. Paprocki, Gniazdo cnoty, skąd herby Rycerstwa sławnego Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Ruskiego, Pruskiego, Mazowieckiego, Żmudzkiego i inszych Państw do tego Królestwa należących, Książąt i Panów początek swój mają, Kraków 1578.
 +
B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego przez Bartosza Paprockiego zebrane i wydane r. p. 1584, Kraków 1858
 +
F. Piekosiński, Kodeks dyplomatyczny miasta Krakowa 1257–1506, Kraków 1879.
 +
F. Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, Kraków 1896–1901.
 +
W. Potocki, Poczet herbów szlachty Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1696.
 +
E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2000.
 +
J. Sperka, Otoczenie Władysława Opolczyka w latach 1370–1401, Katowice 2006.
 +
T. Sulimirski, Sarmaci, Warszawa 1979.
 +
J. Szymański, Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego, Warszawa 1993.
 +
J. Szymański, Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku, Warszawa 2001.
 +
Teki Dworzaczka – materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV–XX w., PAN, Biblioteka Kórnicka.
 +
S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904–1931.
 +
Urzędnicy dawnej Rzeczypospolitej XII–XVIII wieku. Spisy, A. Gąsiorowski (red.), PAN, Biblioteka Kórnicka.
 +
A. Wajs, Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach AGAD w Warszawie, Warszawa 2001.

Wersja z 14:41, 16 kwi 2024

Ostoja wyciety.jpg

Lista zawiera wybitnych członków rodu heraldycznego Ostojów (Mościców), których biogramy znalazły swoje miejsce w wielu opracowaniach o charakterze encyklopedycznym.

XI/XII w.

  • Cistebor (Cistibor, Czcibor1) (zm. ok. 1125) – rycerz, być może właściciel Ściborzyc, w 1110 r. ofiarował katedrze krakowskiej unum pallium. Prawdopodobnie jest przodkiem rodu Ostojów2.

XIII w.

XIV w.

XV w.

XVI w.

XVII w.

XVIII w.

XIX w.

XX w.

XXI w.

Przypisy


1. Czcibor to staropolskie imię męskie, które oznacza walczącego o cześć, obrońcę czci lub tego, który czci walkę – H. Górny, Imię Cz(ś)cibor w polskiej antroponimii i toponimii, Instytut Języka Polskiego PAN, (w:) „Onomastica”, LXI/2, 2017, s. 130.
2. R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, (w:) „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, nowej serii”, t. XV (XXVI), Warszawa 2016, s. 6, 44.

Źródła i literatura

Źródła i literatura

  • AGAD, Metryka Koronna.
  • G. Błaszczyk, Herbarz szlachty żmudzkiej, Warszawa 2015.
  • A. Boniecki, Herbarz Polski, Warszawa 1899–1913.
  • A. Boniecki, Poczet rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku, Warszawa 1887.
  • O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, Radom 2012–2018.
  • J. Ciechanowicz, Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001.

M. Dogiel, Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, Vilna 1758. Z. Gloger, Encyklopedia staropolska, Warszawa 1900–1903. H. Górny, Imię Cz(ś)cibor w polskiej antroponimii i toponimii, Instytut Języka Polskiego PAN, [w:] „Onomastica”, LXI/2, 2017. M. Haisig, Sfragistyka szlachecka doby średniowiecza w świetle archiwaliów lwowskich, Lwów 1938. T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk 2010–2019. R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, [w:] „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii”, t. XV (XXVI), Warszawa 2016. Kodeks dyplomatyczny Małopolski, (oprac.) F. Piekosiński, Kraków 1876–1905. Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski, (oprac. zbiorowe) 1877–1999. W. Kojałowicz, Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator, Kraków 1905. W. Kojałowicz, F. Piekosiński, Ks. Wojciecha Wijuka Kojałowicza S. J. Herbarz rycerstwa W. X. Litewskiego tak zwany Compendium czyli o klejnotach albo herbach których familie stanu rycerskiego w prowincyach Wielkiego Xięstwa Litewskiego zażywają, Kraków 1897. J. T. Lubomirski, Kodeks dyplomatyczny Księstwa Mazowieckiego, obejmujący bulle papieżów, przywileje królów polskich i książąt mazowieckich, tudzież nadania tak korporacyj jako i osób prywatnych, Warszawa 1863. K. Niesiecki, Herbarz Polski, Lipsk 1839–1845. O. Odnorożenko, Ukraińska i ruska elita, Kijów, 2011. S. Okolski, Orbis Polonus, t. 2: In quo Antiqua Sarmatarum Gentilia et Arma Quaecunque a litera L usque ad literam R, inclusive, suam incipiunt et recensent denominationem, continentur et dilucidantur, Kraków 1642. B. Paprocki, Gniazdo cnoty, skąd herby Rycerstwa sławnego Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Ruskiego, Pruskiego, Mazowieckiego, Żmudzkiego i inszych Państw do tego Królestwa należących, Książąt i Panów początek swój mają, Kraków 1578. B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego przez Bartosza Paprockiego zebrane i wydane r. p. 1584, Kraków 1858 F. Piekosiński, Kodeks dyplomatyczny miasta Krakowa 1257–1506, Kraków 1879. F. Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, Kraków 1896–1901. W. Potocki, Poczet herbów szlachty Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1696. E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2000. J. Sperka, Otoczenie Władysława Opolczyka w latach 1370–1401, Katowice 2006. T. Sulimirski, Sarmaci, Warszawa 1979. J. Szymański, Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego, Warszawa 1993. J. Szymański, Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku, Warszawa 2001. Teki Dworzaczka – materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV–XX w., PAN, Biblioteka Kórnicka. S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904–1931. Urzędnicy dawnej Rzeczypospolitej XII–XVIII wieku. Spisy, A. Gąsiorowski (red.), PAN, Biblioteka Kórnicka. A. Wajs, Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach AGAD w Warszawie, Warszawa 2001.

Źródło: „https://ostoya.org/wiki/index.php?title=Wybitni_przedstawiciele_Rodu_Ostojów_(Mościców)&oldid=16211”