Historia rodziny Chodkowskich: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 10:01, 28 mar 2023

Chodkowski (także Chotkowski, Kotkowski) - odwieczna szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców).

Historia rodziny

Rodzina Chodkowskich herbu Ostoja została wspomniana w kilku herbarzach dotyczących szlachty polskiej.

Niesiecki zwał ich Chotkowskimi i pisał, że pochodzą z województwa sieradzkiego. W rozdziale o Kotkowskich herbu Ostoja sugerował, że są jedną rodziną z Chotkowskimi: Kotkowski herbu Ostoja. Jużem mówił w trzecim tomie o Chotkowskich Ostojczykach, bo i Paprocki tak ich zowie, i jam ich tak czytał na elekcjach królewskich.

Podobnie Adam Boniecki w „Herbarzu polskim” pisał, że pochodzą z województwa sieradzkiego i sugerował, że mogą stanowić jedną rodzinę z Chotkowskimi, których z kolei łączył z Kotkowskimi herbu Ostoja wywodzącymi się z Kotkowa w dawnym powiecie piotrkowskim, w województwie sieradzkim.

Seweryn hr. Uruski w „Rodzinie. Herbarzu szlachty polskiej” wspomniał, że Chodkowscy i Chotkowscy są jedną rodziną pochodzącą z województwa sieradzkiego. W rozdziale o Kotkowskich herbu Ostoja napisał, że jedna z linii tej rodziny przybrała nazwisko Chotkowski.

Znani przedstawiciele rodziny Chodkowskich

Jan Chodkowski v. Chotkowski v. Kotkowski (zm. po 1569) - podczaszy sieradzki. Wspomniał go Bartosz Paprocki w „Herbach rycerstwa polskiego” jako męża Gołuchowskiej herbu Leliwa.

Stanisław Chodkowski (zm. po 1784) - komornik ziemski stężycki.

Wojciech Chodkowski (1729-1787) - ksiądz katolicki, pleban w Niedrzwicy.

Leon Józef Adam Kajetan Jan Nepomucen Chodkowski (1785-1851) - woźny Sądu Pokoju Okręgu Lubelskiego. Był synem Stanisława i Krystyny z Leszczyńskich. Wylegitymowany przez Heroldię Królestwa Polskiego ze szlachectwa z herbem Ostoja w 1843 roku. Dziedziczył dobra ziemskie w Sobieszczanach koło Lublina. O jego krewnym (zapewne ojcu Stanisławie Ściborze Chodkowskim) wspomniał w swych pamiętnikach Kajetan Koźmian pisząc: W przerwie czasu między tym sejmikiem a rokiem 1791 w którym już prawo sejmowę 1788 przepisało porządniejszy sposób sejmikowania i przez surowe kary zabezpieczyło osoby od gwałtów, byłem jeszcze świadkiem już mniej tłumnych lecz tym samym trybem odbywających się zgromadzeń. Wspomnę wypadki na nich wydarzone [...]. Na [...] sejmiku w porę letnią przypadłym, w której jako na długich dniach dawano szlachcie kolacie, przeciągające się aż do świec, przyszło do głowy kucharzowi mego ojca uraczyć gości kompotem z czarnych wiśni. Z początku panowie bracia jedli, gdy im się sprzykrzyło wybierać pestki, zaczęli się mazać i farbować, następnie rzucać wiśniami na siebie, i wkrótce cała gromada wydawała się jak zakrwawiona. Przybywający nowi tego rodzaju goście myśląc że to skutek jakiej bójki, zaczęli się brać do szabel. Gronu temu z uproszenia mego ojca prezydował szlachcic z Sobieszczan niejaki Chodkowski rębacz i odważny. A że zawsze między wioskami szlacheckiemi Tarnawką, Starąwsią i Sobieszczanami była jakaś emulacya o preminencyą, nie podobała się ta prezydencja ile szlachcica z mniejszej wioski Tarnawianom i Starowsianom. Chodkowski patrząc na tę walkę wiśniami, ozwał się do nich: „panowie bracia przestańcie szaleństwa, będą o nas myśleć żeśmy się porąbali”. „A to waść nas wyzywasz”, wrzasła Tarnawka i Starawieś, „nie nauczaj nas waść my waści nauczemy”, i zgasiwszy świece porwali się do szabel, tłumem lecąc na niego. Chodkowski przytomny i silny, w ciemności odpycha napastników, dobywa pałasza i oparłszy plecy o okno, macha nim, obcina palce, rani głowy i twarze, już nie sok wiśniowy bryzga. Wołają ojca mojego przyboczni przyjaciele, Rzeczycki, Sobieszczański, Dobek, Wscieklica. „Bracia szlachta nie rozlewajcie krwi!” spieszą ze światłem ledwie zdołają rozbroić zajadłych; jedni grożą, drudzy wyrzekają, ranieni płaczą. Scibor z Sobieszczan postradał palce, a kilku nabawiło się kresów po czołach i twarzach. Musiano Chodkowskiego zamknąć w stancyi ojca mego, bo szlachta rozsiekać go chciała.

Remigiusz Ostoja-Chodkowski ps. Blondyn (1903–1944) - architekt, powstaniec warszawski, dowódca 332. plutonu 1. kompanii zgrupowania AK „Gurt”. Był synem Remigiusza i Stanisławy.

Wanda Maria Ostoja-Chodkowska imię zakonne: Ancilla od Woli Bożej (1905-1944) - zakonnica, urszulanka, sanitariuszka AK. Była córką Remigiusza i Stanisławy Wilczewskiej. Pośmiertnie odznaczona Medalem Wojska i Krzyżem Armii Krajowej.

Majątki ziemskie Chodkowskich

Poniżej wymienione są ważniejsze dobra ziemskie, które posiadali przedstawiciele rodziny Chodkowskich herbu Ostoja.

Sobieszczany,

Linki zewnętrzne

Źródła i literatura

B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 367-373.
K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 80; t. V, s. 328.
A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. III, s. 30.
S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. II, s. 215.
E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 81.
E. Sęczys, Szlachta guberni augustowskiej, lubelskiej i radomskiej wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2018, s. 62.
K. Koźmian, Pamiętniki Kajetana Koźmiana obejmujące wspomnienia od roku 1780 do roku 1815, Poznań 1858, s. 95-96.

@@ Linia 28: / Linia 28: @@
 * '''Wojciech Chodkowski'''  (1729-1787) - ksiądz katolicki, pleban w Niedrzwicy.
 :
-* '''Leon Józef Adam Kajetan Jan Nepomucen Chodkowski''' (1785-1851) -  woźny Sądu Pokoju Okręgu Lubelskiego. Był synem Stanisława i Krystyny z Leszczyńskich. Wylegitymowany przez Heroldię Królestwa Polskiego ze szlachectwa z herbem Ostoja w 1843 roku. Dziedziczył dobra ziemskie w Sobieszczanach koło Lublina. O jego krewnym (zapewne ojcu Stanisławie) - Ściborze Chodkowskim z Sobieszczan wspomniał w swych pamiętnikach Kajetan Koźmian pisząc: ''W przerwie czasu między tym sejmikiem a rokiem 1791 w którym już prawo sejmowę 1788 przepisało porządniejszy sposób sejmikowania i przez surowe kary zabezpieczyło osoby od gwałtów, byłem jeszcze świadkiem już mniej tłumnych lecz tym samym trybem odbywających się zgromadzeń. Wspomnę wypadki na nich wydarzone [...]. Na [...] sejmiku w porę letnią przypadłym, w której jako na długich dniach dawano szlachcie kolacie, przeciągające się aż do świec, przyszło do głowy kucharzowi mego ojca uraczyć gości kompotem z czarnych wiśni. Z początku panowie bracia jedli, gdy im się sprzykrzyło wybierać pestki, zaczęli się mazać i farbować, następnie rzucać wiśniami na siebie, i wkrótce cała gromada wydawała się jak zakrwawiona. Przybywający nowi tego rodzaju goście myśląc że to skutek jakiej bójki, zaczęli się brać do szabel. Gronu temu z uproszenia mego ojca prezydował szlachcic z Sobieszczan niejaki Chodkowski rębacz i odważny. A że zawsze między wioskami szlacheckiemi Tarnawką, Starąwsią i Sobieszczanami była jakaś emulacya o preminencyą, nie podobała się ta prezydencja ile szlachcica z mniejszej wioski Tarnawianom i Starowsianom. Chodkowski patrząc na tę walkę wiśniami, ozwał się do nich: „panowie bracia przestańcie szaleństwa, będą o nas myśleć żeśmy się porąbali”. „A to waść nas wyzywasz”, wrzasła Tarnawka i Starawieś, „nie nauczaj nas waść my waści nauczemy”, i zgasiwszy świece porwali się do szabel, tłumem lecąc na niego. Chodkowski przytomny i silny, w ciemności odpycha napastników, dobywa pałasza i oparłszy plecy o okno, macha nim, obcina palce, rani głowy i twarze, już nie sok wiśniowy bryzga. Wołają ojca mojego przyboczni przyjaciele, Rzeczycki, Sobieszczański, Dobek, Wscieklica. „Bracia szlachta nie rozlewajcie krwi!” spieszą ze światłem ledwie zdołają rozbroić zajadłych; jedni grożą, drudzy wyrzekają, ranieni płaczą. Scibor z Sobieszczan postradał palce, a kilku nabawiło się kresów po czołach i twarzach. Musiano Chodkowskiego zamknąć w stancyi ojca mego, bo szlachta rozsiekać go chciała''.
+* '''Leon Józef Adam Kajetan Jan Nepomucen Chodkowski''' (1785-1851) -  woźny Sądu Pokoju Okręgu Lubelskiego. Był synem Stanisława i Krystyny z Leszczyńskich. Wylegitymowany przez Heroldię Królestwa Polskiego ze szlachectwa z herbem Ostoja w 1843 roku. Dziedziczył dobra ziemskie w Sobieszczanach koło Lublina. O jego krewnym (zapewne ojcu Stanisławie Ściborze Chodkowskim) wspomniał w swych pamiętnikach Kajetan Koźmian pisząc: ''W przerwie czasu między tym sejmikiem a rokiem 1791 w którym już prawo sejmowę 1788 przepisało porządniejszy sposób sejmikowania i przez surowe kary zabezpieczyło osoby od gwałtów, byłem jeszcze świadkiem już mniej tłumnych lecz tym samym trybem odbywających się zgromadzeń. Wspomnę wypadki na nich wydarzone [...]. Na [...] sejmiku w porę letnią przypadłym, w której jako na długich dniach dawano szlachcie kolacie, przeciągające się aż do świec, przyszło do głowy kucharzowi mego ojca uraczyć gości kompotem z czarnych wiśni. Z początku panowie bracia jedli, gdy im się sprzykrzyło wybierać pestki, zaczęli się mazać i farbować, następnie rzucać wiśniami na siebie, i wkrótce cała gromada wydawała się jak zakrwawiona. Przybywający nowi tego rodzaju goście myśląc że to skutek jakiej bójki, zaczęli się brać do szabel. Gronu temu z uproszenia mego ojca prezydował szlachcic z Sobieszczan niejaki Chodkowski rębacz i odważny. A że zawsze między wioskami szlacheckiemi Tarnawką, Starąwsią i Sobieszczanami była jakaś emulacya o preminencyą, nie podobała się ta prezydencja ile szlachcica z mniejszej wioski Tarnawianom i Starowsianom. Chodkowski patrząc na tę walkę wiśniami, ozwał się do nich: „panowie bracia przestańcie szaleństwa, będą o nas myśleć żeśmy się porąbali”. „A to waść nas wyzywasz”, wrzasła Tarnawka i Starawieś, „nie nauczaj nas waść my waści nauczemy”, i zgasiwszy świece porwali się do szabel, tłumem lecąc na niego. Chodkowski przytomny i silny, w ciemności odpycha napastników, dobywa pałasza i oparłszy plecy o okno, macha nim, obcina palce, rani głowy i twarze, już nie sok wiśniowy bryzga. Wołają ojca mojego przyboczni przyjaciele, Rzeczycki, Sobieszczański, Dobek, Wscieklica. „Bracia szlachta nie rozlewajcie krwi!” spieszą ze światłem ledwie zdołają rozbroić zajadłych; jedni grożą, drudzy wyrzekają, ranieni płaczą. Scibor z Sobieszczan postradał palce, a kilku nabawiło się kresów po czołach i twarzach. Musiano Chodkowskiego zamknąć w stancyi ojca mego, bo szlachta rozsiekać go chciała''.
 :
 * '''Remigiusz Ostoja-Chodkowski''' ps. '''''Blondyn''''' (1903–1944) - architekt, powstaniec warszawski, dowódca 332. plutonu 1. kompanii zgrupowania AK „Gurt”. Był synem Remigiusza i Stanisławy.