Historia rodziny Chodkowskich: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 26: | Linia 26: | ||
* '''Stanisław Chodkowski''' (zm. po 1784) - komornik ziemski stężycki. | * '''Stanisław Chodkowski''' (zm. po 1784) - komornik ziemski stężycki. | ||
: | : | ||
− | * Leon Józef Adam Kajetan Jan Nepomucen Chodkowski (1785-1851) - woźny Sądu Pokoju Okręgu Lubelskiego. Był synem Stanisława i Krystyny Leszczyńskiej. Wylegitymowany ze szlachectwa z herbem Ostoja w 1843. | + | * '''Leon Józef Adam Kajetan Jan Nepomucen Chodkowski''' (1785-1851) - woźny Sądu Pokoju Okręgu Lubelskiego. Był synem Stanisława i Krystyny Leszczyńskiej. Wylegitymowany ze szlachectwa z herbem Ostoja w 1843. |
: | : | ||
* '''Remigiusz Ostoja-Chodkowski''' ps. '''''Blondyn''''' (1903–1944) - architekt, powstaniec warszawski, dowódca 332. plutonu 1. kompanii zgrupowania AK „Gurt”. Był synem Remigiusza i Stanisławy. | * '''Remigiusz Ostoja-Chodkowski''' ps. '''''Blondyn''''' (1903–1944) - architekt, powstaniec warszawski, dowódca 332. plutonu 1. kompanii zgrupowania AK „Gurt”. Był synem Remigiusza i Stanisławy. |
Wersja z 06:42, 28 mar 2023
Chodkowski (także Chotkowski, Kotkowski) - odwieczna szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców).
Historia rodziny
Rodzina Chodkowskich herbu Ostoja została wspomniana w kilku herbarzach dotyczących szlachty polskiej.
Niesiecki zwał ich Chotkowskimi i pisał, że pochodzą z województwa sieradzkiego. W rozdziale o Kotkowskich herbu Ostoja sugerował, że są jedną rodziną z Chotkowskimi: Kotkowski herbu Ostoja. Jużem mówił w trzecim tomie o Chotkowskich Ostojczykach, bo i Paprocki tak ich zowie, i jam ich tak czytał na elekcjach królewskich.
Podobnie Adam Boniecki w „Herbarzu polskim” pisał, że pochodzą z województwa sieradzkiego i sugerował, że mogą stanowić jedną rodzinę z Chotkowskimi, których z kolei łączył z Kotkowskimi herbu Ostoja wywodzącymi się z Kotkowa w dawnym powiecie piotrkowskim, w województwie sieradzkim.
Seweryn hr. Uruski w „Rodzinie. Herbarzu szlachty polskiej” wspomniał, że Chodkowscy i Chotkowscy są jedną rodziną pochodzącą z województwa sieradzkiego. W rozdziale o Kotkowskich herbu Ostoja napisał, że jedna z linii tej rodziny przybrała nazwisko Chotkowski.
Znani przedstawiciele rodziny Chodkowskich
- Jan Chodkowski v. Chotkowski v. Kotkowski (zm. po 1569) - podczaszy sieradzki. Wspomniał go Bartosz Paprocki w „Herbach rycerstwa polskiego” jako męża Gołuchowskiej herbu Leliwa.
- Stanisław Chodkowski (zm. po 1784) - komornik ziemski stężycki.
- Leon Józef Adam Kajetan Jan Nepomucen Chodkowski (1785-1851) - woźny Sądu Pokoju Okręgu Lubelskiego. Był synem Stanisława i Krystyny Leszczyńskiej. Wylegitymowany ze szlachectwa z herbem Ostoja w 1843.
- Remigiusz Ostoja-Chodkowski ps. Blondyn (1903–1944) - architekt, powstaniec warszawski, dowódca 332. plutonu 1. kompanii zgrupowania AK „Gurt”. Był synem Remigiusza i Stanisławy.
- Wanda Maria Ostoja-Chodkowska imię zakonne: Ancilla od Woli Bożej (1905-1944) - zakonnica, urszulanka, sanitariuszka AK. Była córką Remigiusza i Stanisławy Wilczewskiej. Pośmiertnie odznaczona Medalem Wojska i Krzyżem Armii Krajowej.
Majątki ziemskie Chodkowskich
Poniżej wymienione są ważniejsze dobra ziemskie, które posiadali przedstawiciele rodziny Chodkowskich herbu Ostoja.
Linki zewnętrzne
- Remigiusz Ostoja-Chodkowski, architekt, „Powstańcze biogramy”
- Wanda Ostoja-Chodkowska, urszulanka, sanitariuszka AK, odsłonięcie tablicy pamiątkowej
Źródła i literatura
- B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 367-373.
- K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 80; t. V, s. 328.
- A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. III, s. 30.
- S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. II, s. 215.
- E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 81.
- E. Sęczys, Szlachta guberni augustowskiej, lubelskiej i radomskiej wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2018, s. 62.