Mikołaj ze Ściborzyc: Różnice pomiędzy wersjami
m (→Bibliografia: lit.) |
|||
| (Nie pokazano 3 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | [[Plik:Herb Ostoja w Kościele w Wysocicach.JPG|220px|thumb|right|Godło herbu Ostoja wyryte na portalu kościoła w Wysocicach]] | ||
| + | |||
'''Mikołaj ze Ściborzyc''' herbu Ostoja (zm. ok. 1252 r.) – dziedzic Ściborzyc, fundator kościoła w Wysocicach. | '''Mikołaj ze Ściborzyc''' herbu Ostoja (zm. ok. 1252 r.) – dziedzic Ściborzyc, fundator kościoła w Wysocicach. | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
Mikołaj ze Ściborzyc zapisał się w historii ufundowaniem finalizacji budowy kościoła w Wysocicach. Pierwotnym fundatorem świątyni był biskup krakowski Iwo z Końskich herbu Odrowąż, który zmarł w 1229 roku pozostawiając kościół w Wysocicach niedokończony. Prace zostały wznowione dzięki wsparciu Mikołaja ze Ściborzyc. Świadczy o tym fakt, że na portalu kościoła wyryto znak nie mający nic wspólnego z rodem biskupa oraz zmiana wezwania świątyni z maryjnego na św. Mikołaja. Ów znak przedstawia najwyraźniej godło herbu Ostoja. Mikołaj ze Ściborzyc miał dwóch synów - Ścibora i Strachotę, którzy po śmierci ojca sprzedali Ściborzyce klasztorowi cystersów w Szczyrzycu. Według dokumentu datowanego na dzień 14 maja 1252 roku transakcję tę zatwierdził książę Bolesław Wstydliwy. | Mikołaj ze Ściborzyc zapisał się w historii ufundowaniem finalizacji budowy kościoła w Wysocicach. Pierwotnym fundatorem świątyni był biskup krakowski Iwo z Końskich herbu Odrowąż, który zmarł w 1229 roku pozostawiając kościół w Wysocicach niedokończony. Prace zostały wznowione dzięki wsparciu Mikołaja ze Ściborzyc. Świadczy o tym fakt, że na portalu kościoła wyryto znak nie mający nic wspólnego z rodem biskupa oraz zmiana wezwania świątyni z maryjnego na św. Mikołaja. Ów znak przedstawia najwyraźniej godło herbu Ostoja. Mikołaj ze Ściborzyc miał dwóch synów - Ścibora i Strachotę, którzy po śmierci ojca sprzedali Ściborzyce klasztorowi cystersów w Szczyrzycu. Według dokumentu datowanego na dzień 14 maja 1252 roku transakcję tę zatwierdził książę Bolesław Wstydliwy. | ||
| + | |||
| + | == Zobacz też == | ||
| + | * [[Historia rodu Ostoja]] | ||
| + | * [[Ścibor ze Ściborzyc]] | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
* R. Kalinowski, ''Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu'', Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii, t. XV (XXVI). | * R. Kalinowski, ''Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu'', Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii, t. XV (XXVI). | ||
| − | * F | + | * F. Piekosiński, ''Rycerstwo polskie wieków średnich'', t. 3, zeszyt dodatkowy, s. 733. |
| + | * R. Bogusławski, ''Herb Bernarda z Gronowic, kanclerza księcia Władysława Opolczyka'', [w] "Na Sieradzkich Szlakach", nr 2015/4. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:10, 25 mar 2020
Mikołaj ze Ściborzyc herbu Ostoja (zm. ok. 1252 r.) – dziedzic Ściborzyc, fundator kościoła w Wysocicach.
Życiorys
Mikołaj ze Ściborzyc zapisał się w historii ufundowaniem finalizacji budowy kościoła w Wysocicach. Pierwotnym fundatorem świątyni był biskup krakowski Iwo z Końskich herbu Odrowąż, który zmarł w 1229 roku pozostawiając kościół w Wysocicach niedokończony. Prace zostały wznowione dzięki wsparciu Mikołaja ze Ściborzyc. Świadczy o tym fakt, że na portalu kościoła wyryto znak nie mający nic wspólnego z rodem biskupa oraz zmiana wezwania świątyni z maryjnego na św. Mikołaja. Ów znak przedstawia najwyraźniej godło herbu Ostoja. Mikołaj ze Ściborzyc miał dwóch synów - Ścibora i Strachotę, którzy po śmierci ojca sprzedali Ściborzyce klasztorowi cystersów w Szczyrzycu. Według dokumentu datowanego na dzień 14 maja 1252 roku transakcję tę zatwierdził książę Bolesław Wstydliwy.
Zobacz też
Bibliografia
- R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii, t. XV (XXVI).
- F. Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, t. 3, zeszyt dodatkowy, s. 733.
- R. Bogusławski, Herb Bernarda z Gronowic, kanclerza księcia Władysława Opolczyka, [w] "Na Sieradzkich Szlakach", nr 2015/4.