Jan Rokosz z Koszyc

Jan z Koszyc zwany Rokoszem herbu Ostoja (zm. ok. 1464 r.) – burgrabia i podstarości krakowski, sędzia ziemski krakowski.

Życiorys

Jan Rokosz z Koszyc był synem Dobiesława z Konar w pow. ksiąskim i Koszyc Wielkich w pow. pilzneńskim, stolnika krakowskiego. Miał braci - Ścibora z Koszyc (zm. po r. 1450) i Dobiesława z Konar (zm. 1431) oraz siostrę przyrodnią - Katarzynę, zakonnicę w klasztorze Św. Andrzeja w Krakowie. Ożenił się z Elżbietą, córką Włodka z Konaszówki. Był pasowanym rycerzem (strenuus miles). Około 1414 roku uczestniczył wraz z braćmi w podziale ojcowizny. W wyniku tego podziału przypadły mu Koszyce Wielkie. W roku 1439 był sygnatariuszem konfederacji korczyńskiej Spytka Melsztyńskiego. Burgrabią krakowskim został ok. roku 1445. Dnia 13 czerwca 1455 objął urząd sędziego ziemskiego krakowskiego. Tego roku występował jako komisarz królewski do załatwienia sporu klasztoru zwierzynieckiego z Mikołajem Grzymatą o sołectwo zwierzynieckie. W roku 1456 z polecenia króla wyznaczył komisarzy celem zażegnania sporu między Andrzejem Odrowążem ze Sprowy, wojewodą i starostą lwowskim a Bartoszem Buczackim, starostą kamienieckim. Dnia 8 czerwca 1464 był nieobecny na roczkach w Krakowie z powodu choroby (zastępował go Mikołaj Grzymała). Z urzędu zrezygnował tuż przed śmiercią w drugiej połowie 1464 roku.

Bibliografia

• F. Sikora, Rokosz, h. Ostoja Jan, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXI, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1988-1989 r.
• Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu.