Historia rodziny Karliński

Karliński - odwieczna szlachta, rodzina rycerska notowana na Karlinie w roku 1376. Zacna i dla Rzeczpospolitej wielce zasłużona rodzina należąca do grupy Ostoi Małopolskiej, grupa Częstochowa. Młodsza linia rodziny Janota Bzowskich z Ostoi na Karlinie.

Historia rodziny

Karlińscy z Karlina, w powiecie lelowskim. Wojtek, Miczek, Jasiek i Sandek z Karlina, mają sprawy w sądach krakowskich, w latach 1376 — 1400. Stefan z Karlina, naganiony przez Bątkowskiego, dowiódł 1414 r. szlachectwa h. Ostoja, a Jan Karliński, tegoż herbu, 1446 r. Katarzyna, wdowa po Andrzeju, zastawiła 1506 r. część Karlina. Jan Szyja z Karlina, zabezpieczył 1511 roku żonie swej, Elżbiecie z Bzowskich; 20 grzyw, posagu i wiana.

Jan starszy i Jan młodszy, bracia Szijjotuicze, dziedzice Karlina, procesują się z Zagórskim 1526 r. Bartłomiej Karliński, zwany Zmarzły, czy też Zmarski, skupował w latach 1517 — 1524 części Karlina i Żerkowie. Syn jego Andrzej Zmarski z Karlina 1558 r. Zygmunt Karliński był w latach 1551 — 1553 na uniwersytecie w Padwie.

Abraham pozostawił dwóch synów: Kaspra i Marcina. Kasper był starostą olsztyńskim już 1563 r. Gdy Maksymilian, arcyksiąże austryjacki, pretendent do korony polskiej, cofając się z pod Krakowa, chciał zdobyć zamek Olsztyński i dla zmuszenia Kaspra do poddania się, najmłodszego jego syna, uprowadzonego z mamką z jego dworu, wiódł w pierwszym szeregu, przypuszczając szturm do zamku, tenże nie zawachał się ani chwili i wycelowawszy działo, syna swego poświęcił sprawie ojczyzny i Niemców przerażonych jego odwagą i poświęceniem, z pod murów Olsztyna odpędził. Siedmiu innych synów stracił Kasper w różnych ekspedycyach, tak, że tylko dwóch przy życiu pozostało, Walenty i Marcin, dziedzic Żerkowie 1611 r.

Kasper żonaty był z Zofią Żeromską, wspólnie z którą posiadał 1580 r. wójtostwo w Dzbowie. Marcin, chorąży smoleński 1627 r., poseł 1628 i 1632 r., wyznaczony komisarzem do zapłaty wojska inflanckiego z sejmu 1628 r., a do traktatów z Moskwą 1632 r., umarł 1650 r. Dzielny wojak, brał udział we wszystkich ekspedycyach za Zygmunta III:go, będąc z początku rotmistrzem, a dalej pułkownikiem i sędzią wojskowym. Żonaty z ks. Heleną Sokolińską, miał z niej kilka córek. Z nich: Katarzyna Barbara, żona Samuela Kazimierza Ciechanowieckiego, starościca mścisławskiego.

Feliks i Seweryn, synowie Andrzeja i Jan, Katarzyna, Justyna, Jadwiga i Dorota, dzieci Melchiora, dziedziczyli na Karlinie 1584 r. Melchior, żonaty był z Anną, córką Andrzeja Pełki z Karlina.

Aleksander, z ziemi ciechanowskiej, podpisał elekcyę Władysława IV-go. Piotr, viceregent grodzki radomski 1634 r., pisarz grodzki radomski 1640 r., żonaty z Zofią Rajecką. Mikołaj, Wacław, Maciej i Jan, synowie Gabryela, kwitowali Poleskich 1640 r. Jan, syn Jakóba, pisarz grodzki grabowiecki 1637 r. i komornik graniczny bełski 1639 r., w końcu podstarości buski i syn jego Jakób, mają sprawę w Lublinie 1670 r.

Franciszek i Jan podpisali, z województwem krakowskiem, elekcyę Augusta II-go. Adam z żoną, Zofią ze Skomorowskich, nabył 1715 r. od Mańkowskiej część Skomoroch wielkich 1715 roku (Gr. Grabów. 66 f. 476). N. stolnik nowogrodzki, umarł 1738 r. Dominik i żona jego, Maryanna z Czarnowskich, nabyli 1732 roku od Błędowskiego prawo dożywocia do wsi Petrykowce. Michał, syn Stanisława i Zofii Woszczowskiej, zeznał 1750 r. zapis dożywocia z żoną, Katarzyną z Drohojowskich, stolnikówną wołyńską (Gr. Krak. 364 f. 19S5). Anna, żona Michała Maurycego Suskiego, sekretarza królewskiego i metrykanta koronnego, zrzekła się 1755 r. majątku rodzicielskiego na brata Józefa. Tadeusz 1780 r. w Radomiu.

Znani przedstawiciele rodziny Karliński

• Kacper Karliński - starosta Olsztyna, słynna obrona miasta
• Marcin Karliński - rotmistrz i pułkownik Zygmunta III. Poseł na Sejm w latach 1628 i 1632
• Aleksander Karliński - viceregent grodzki radomski 1634 r.

Majątki ziemskie Ostoi Karlińskich

• Karlin
• Żerkowie
• Skomorochy Wielkie
• Pertykowce

Linki zewnętrzne

• Kacper Karliński obrona Olsztyna
• Turniej rycerski o szablę Kacpra Karlińskiego
• Kacpar karliński, zapomniany bohater

Źródła

• Adam Boniecki, Seweryn Uruski - herbarze polskie