Wybitni przedstawiciele Rodu Ostojów (Mościców): Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 16: Linia 16:
  
 
* [https://pl.wikipedia.org/wiki/Miko%C5%82aj_ze_%C5%9Aciborza_(chor%C4%85%C5%BCy) Mikołaj ze Ściborza] (zm. ok. 1315) – dziedzic wsi Ściborze na Kujawach, chorąży inowrocławski w 1311 r.
 
* [https://pl.wikipedia.org/wiki/Miko%C5%82aj_ze_%C5%9Aciborza_(chor%C4%85%C5%BCy) Mikołaj ze Ściborza] (zm. ok. 1315) – dziedzic wsi Ściborze na Kujawach, chorąży inowrocławski w 1311 r.
* Wincenty z Koszyc (zm. po 1361) – dziedzic Koszyc w połowie XIV w.
+
* [https://pl.wikipedia.org/wiki/Wincenty_z_Koszyc Wincenty z Koszyc] (zm. po 1361) – dziedzic Koszyc w połowie XIV w.
 
* Czcibor (Ścibor) (zm. po 1363) – dziekan katedry poznańskiej.
 
* Czcibor (Ścibor) (zm. po 1363) – dziekan katedry poznańskiej.
 
* Jakusz z Błociszewa (zm. po 1370) – wojewoda grodowy lwowski.
 
* Jakusz z Błociszewa (zm. po 1370) – wojewoda grodowy lwowski.

Wersja z 10:21, 17 kwi 2024

Ostoja wyciety.jpg

Lista zawiera wybitnych członków rodu heraldycznego Ostojów (Mościców), których biogramy znalazły swoje miejsce w wielu opracowaniach o charakterze encyklopedycznym.

XI/XII w.

  • Cistebor (Cistibor, Czcibor1) (zm. ok. 1125) – rycerz, być może właściciel Ściborzyc, w 1110 r. ofiarował katedrze krakowskiej unum pallium. Prawdopodobnie jest przodkiem Mikołaja ze Ściborzyc h. Ostoja2.

XIII w.

XIV w.

  • Mikołaj ze Ściborza (zm. ok. 1315) – dziedzic wsi Ściborze na Kujawach, chorąży inowrocławski w 1311 r.
  • Wincenty z Koszyc (zm. po 1361) – dziedzic Koszyc w połowie XIV w.
  • Czcibor (Ścibor) (zm. po 1363) – dziekan katedry poznańskiej.
  • Jakusz z Błociszewa (zm. po 1370) – wojewoda grodowy lwowski.
  • Mościc ze Ściborza (zm. przed 1383) – dziedzic Ściborza na Kujawach, wojewoda gniewkowski i starosta brzeski kujawski od 1368 r.
  • Sągniew z Konarów (zm. po 1386) – dziedzic na Konarach w II połowie XIV w.
  • Ścibor z Radzymina (zm. 1390) – biskup płocki 1390 r.
  • Mikołaj z Jerzykowa (zm. po 1390) – dziedzic Gortatowa i Jerzykowa, kasztelan ostrowski.
  • Hanek z Chełmu (zm. przed 1397) – dziedzic Chełmu w II połowie XIV w., właściciel dóbr w Woli Chełmskiej, Swoszowicach i Kantorowicach.
  • Ścibor – Stibor de minori Stiboric (zm. ok. 1400) – arcybiskup egierski, Węgry ok. 1400 r.
  • Marcin ze Ściborza (zm. przed 1402) – kanonik włocławski od 1386 r., kanonik płocki.
  • Marek z Bzowa (zm. po 1405) – dziedzic dóbr ziemskich w Bzowie i Tązowie (obecnie część Karlina).
  • Świętomir Błociszewski (zm. przed 1408) – dziedzic Brodnicy i Błociszewa.
  • Dobiesław z Konarów i Koszyc (zm. ok. 1409) – stolnik krakowski, podsędek ziemski krakowski w latach 1394–1409.
  • Bernard z Gronowic (zm. po 1410) – kanclerz księcia Władysława Opolczyka w latach 1393–1395, proboszcz w Chrząszczycach, kanonik opolski i głogówecki, rektor Uniwersytetu Karola w Pradze.
  • Andrzej Podczaszy (zm. po 1410) – wojewoda trenczyński, baron węgierski, pan na zamku Uhrovec (Ugróc).
  • Mikołaj Purcz ze Ściborza (zm. przed 1411) – kasztelan bydgoski w latach 1378–1399, starosta Kujaw inowrocławskich z ramienia Władysława Opolczyka przed 1391 r.
  • Dobrogost Bytkowski (zm. przed 1413) – dziedzic części dóbr Błociszewo, Bytkowo i Luboń, asesor sądu poznańskiego.
  • Ścibor ze Ściborzyc (1347–1414) – starosta brzeski, wojewoda siedmiogrodzki i komes komitatów górnowęgierskich (słowackich), w tym Bratysławy. Był członkiem Zakonu Smoka.
  • Abel Biel (zm. po 1414) – burgrabia wieluński, starosta krzepicki, starosta inowrocławski w latach 1382–1383, podkomorzy wieluński w 1414 r.

XV w.

XVI w.

XVII w.

XVIII w.

XIX w.

XX w.

XXI w.

Przypisy


1. Czcibor to staropolskie imię męskie, które oznacza walczącego o cześć, obrońcę czci lub tego, który czci walkę – H. Górny, Imię Cz(ś)cibor w polskiej antroponimii i toponimii, Instytut Języka Polskiego PAN, (w:) „Onomastica”, LXI/2, 2017, s. 130.
2. R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, (w:) „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, nowej serii”, t. XV (XXVI), Warszawa 2016, s. 6, 44.

Źródła i literatura