MikoÅ‚aj ze Åšciborzyc: Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
m (drobne merytoryczne)
(drobne merytoryczne)
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Herb Ostoja w Kościele w Wysocicach.JPG|220px|thumb|right|Godło herbu Ostoja wyryte na portalu kościoła w Wysocicach]]
+
[[Plik:Herb Ostoja w Kościele w Wysocicach.JPG|200px|thumb|right|Godło herbu Ostoja wyryte na portalu kościoła w Wysocicach]]
  
 
'''Mikołaj ze Ściborzyc''' herbu Ostoja (zm. ok. 1252 r.) – dziedzic Ściborzyc, fundator kościoła w Wysocicach.
 
'''Mikołaj ze Ściborzyc''' herbu Ostoja (zm. ok. 1252 r.) – dziedzic Ściborzyc, fundator kościoła w Wysocicach.

Wersja z 19:01, 25 mar 2020

Godło herbu Ostoja wyryte na portalu kościoła w Wysocicach

Mikołaj ze Ściborzyc herbu Ostoja (zm. ok. 1252 r.) – dziedzic Ściborzyc, fundator kościoła w Wysocicach.

Życiorys

Mikołaj ze Ściborzyc zapisał się w historii ufundowaniem finalizacji budowy kościoła w Wysocicach. Pierwotnym fundatorem świątyni był biskup krakowski Iwo z Końskich herbu Odrowąż, który zmarł w 1229 roku pozostawiając kościół w Wysocicach niedokończony. Prace zostały wznowione dzięki wsparciu Mikołaja ze Ściborzyc. Świadczy o tym fakt, że na portalu kościoła wyryto znak nie mający nic wspólnego z rodem biskupa oraz zmiana wezwania świątyni z maryjnego na św. Mikołaja. Ów znak przedstawia najwyraźniej godło herbu Ostoja. Mikołaj ze Ściborzyc miał dwóch synów - Ścibora i Strachotę, którzy po śmierci ojca sprzedali Ściborzyce klasztorowi cystersów w Szczyrzycu. Według dokumentu datowanego na dzień 14 maja 1252 roku transakcję tę zatwierdził książę Bolesław Wstydliwy.

Bibliografia

  • R. Kalinowski, Protoheraldyczny znak na portalu kościoła w Wysocicach a historia herbu Ostoja w średniowieczu, Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego nowej serii, t. XV (XXVI).
  • F. Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, t. 3; t. 3, zeszyt dodatkowy, s. 733.
  • R. Bogusławski, Herb Bernarda z Gronowic, kanclerza księcia Władysława Opolczyka, [w] "Na Sieradzkich Szlakach", nr 2015/4.