Historia rodziny Hrebnicki Doktorowicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 12: Linia 12:
  
 
* http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/hrebnicki/hreb_4.html
 
* http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/hrebnicki/hreb_4.html
 +
 +
Zespół dworski w dawnym majątku ziemskim
 +
Od 1745 do 1920 roku miejscowe dobra należały do Hrebnickich. Późnoklasycystyczny dwór w Orzechownie został wybudowany w 1840 roku dla Mikołaja Józefa Hrebnickiego, marszałka szlachty powiatu lepelskiego; przebudowano go w drugiej połowie XIX wieku.
 +
 +
Jest to budowla parterowa, na planie podkowy, z zagiętymi do tyłu krótkimi skrzydłami i piętrowym ryzalitem centralnym. Od frontu ryzalit zdobią boniowane narożniki i trójkątny fronton. Od ogrodu występuje ryzalit półkolisty, o narożnikach również ozdobionych boniowaniem.
 +
 +
Wejście do budynku, podkreślone niskim czterokolumnowym portykiem, znajduje się w prawym narożniku budowli.
 +
 +
We wnętrzach zwraca uwagę duża owalna sala i wąskie, kręte schody wiodące na piętro.
 +
 +
W skład zespołu dworskiego wchodzą także: oficyna, budynki gospodarcze i brama wjazdowa, od której ku dworowi wiedzie aleja stanowiąca główną oś kompozycji zespołu. Za dworem rozciąga się park regularno-krajobrazowy, sięgający brzegu pobliskiego jeziora.
 +
 +
'''Grzegorz Rąkowski
 +
„Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997
 +
(A.O.)'''
 +
 +
*********************************************

Wersja z 22:24, 19 mar 2012

Hrebnicki Doktorowicz - stara rodzina litewska w województwie Połockim. Jakób Doktorowicz nabył Hrebnicę, Hankowo i inne dobra w województwie Witebskim i od niego potomstwo Hrebnickimi sie nazwało.

Źródła

  • Adam Boniecki - Herbarz polski, T.7, str.371-373

Informacja do opracowania:

Zespół dworski w dawnym majątku ziemskim Od 1745 do 1920 roku miejscowe dobra należały do Hrebnickich. Późnoklasycystyczny dwór w Orzechownie został wybudowany w 1840 roku dla Mikołaja Józefa Hrebnickiego, marszałka szlachty powiatu lepelskiego; przebudowano go w drugiej połowie XIX wieku.

Jest to budowla parterowa, na planie podkowy, z zagiętymi do tyłu krótkimi skrzydłami i piętrowym ryzalitem centralnym. Od frontu ryzalit zdobią boniowane narożniki i trójkątny fronton. Od ogrodu występuje ryzalit półkolisty, o narożnikach również ozdobionych boniowaniem.

Wejście do budynku, podkreślone niskim czterokolumnowym portykiem, znajduje się w prawym narożniku budowli.

We wnętrzach zwraca uwagę duża owalna sala i wąskie, kręte schody wiodące na piętro.

W skład zespołu dworskiego wchodzą także: oficyna, budynki gospodarcze i brama wjazdowa, od której ku dworowi wiedzie aleja stanowiąca główną oś kompozycji zespołu. Za dworem rozciąga się park regularno-krajobrazowy, sięgający brzegu pobliskiego jeziora.

Grzegorz Rąkowski „Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997 (A.O.)