Bogusławski Ignacy Napoleon Ścibor
Ignacy Napoleon Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1807 w Żelisławiu, zm. 1882 w Mierzynie) – polski ksiądz katolicki, proboszcz mierzyński, uczestnik powstania styczniowego.
Urodził się w niedzielę 5 lipca 1807 roku w Żelisławiu w rodzinie szlacheckiej Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja. Prawnuk Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego. Rodzicami jego byli Salomea z Bobowskich i Antoni Onufry Bogusławski, chrzestnymi natomiast Apolonia z Grodzickich i jej mąż Ignacy Kajetan Błeszyński, właściciele dóbr Żelisław. Jego dziadkami po mieczu byli – Marianna Chodakowska herbu Dołęga, dziedziczka części Łagiewnik i Jakub Bogusławski, dziedzic części dóbr Włocin a po kądzieli – Marianna Bielska herbu Wierusz i Franciszek Bobowski, dzierżawcy dóbr królewskich Bieniec. Ignacy Bogusławski miał siostrę Petronelę Otocką, dziedziczkę Korczewa oraz braci: Stanisława, Jana, ks. Hieronima, Franciszka Wincentego i Antoniego Jana, współwłaściciela Korczewa oraz gruntów rolnych w Janowie.
Ignacy Bogusławski pobierał naukę w Wieluniu u oo. Pijarów. W roku 1825 został nagrodzony za celujące wyniki w nauce, co zostało podane do publicznej wiadomości w Gazecie Warszawskiej. Kontynuował edukację w szkole wojewódzkiej w Piotrkowie (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego). W 1828 roku wstąpił do seminarium diecezjalnego we Włocławku, gdzie po odbytych studiach otrzymał święcenia kapłańskie w 1831 roku. Następnie został wikariuszem w Łasku. W latach 1835 – 1882 był proboszczem parafii w Mierzynie. W roku 1843 został wylegitymowany wraz z bratem Antonim Janem ze szlachectwa przed Heroldią Królestwa Polskiego uzyskując tzw. "patent szlachecki" i wpis do ksiąg genealogicznych szlachty w 1849 roku. Po śmierci siostry Petroneli Otockiej, dziedziczki dóbr Korczew, był głównym opiekunem prawnym jej dzieci. Był też współwłaścicielem Korczewa. W roku 1858 zgodnie z wolą Rady Familijnej odstąpił swoją część Korczewa siostrzeńcowi Wenantemu Otockiemu. Na terenie parafii mierzyńskiej, którą zarządzał, sfinansował z własnych środków budowę stawu rybnego. Pomagał najuboższym mieszkańcom wsi - opłacił odbudowę nowego domu jednemu z włościan mierzyńskich, innemu ufundował zabudowania gospodarcze co zostało odnotowane w księgach dziekańskich. W roku 1852 był ofiarodawcą na rzecz budowy szpitala w Piotrkowie. W latach 60. XIX w. prowadził kwesty na rzecz budowy kościoła pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia N. Maryi Panny, przy Placu Grzybowskim w Warszawie. W okresie powstania styczniowego wspierał powstańców działających w okolicach Rozprzy i Kamieńska. Do dziś znana jest lokalnie opowieść o tym, jak po mszy świętej celebrowanej przez ks. Bogusławskiego powstańcy szykujący się do walki ostrzyli szable i kosy na stopniach kapliczki koło kościoła w Mierzynie, pozostawiając głębokie wyżłobienia. Ks. Ignacy Napoleon Bogusławski zmarł w piątek 11 lipca 1882 roku mając lat 75. Został pochowany na starym cmentarzu w Mierzynie. Jego grób zachował się do dnia dzisiejszego.
Zobacz też
- Bogusławski
- Historia rodziny Bogusławskich
- Członkowie rodziny Bogusławskich
- Majątki ziemskie Bogusławskich
- Mierzyn - rola ks. Ignacego Bogusławskiego w dziejach parafii
Bibliografia
- P. Szkutnik, Duchowieństwo dekanatu szadkowskiego w roku 1835, "Biuletyn Szadkowski", t. 7, Łódź-Szadek, 2007.
- R. Bogusławski, Mierzyn – z historii wioski i jej mieszkańców, "Na Sieradzkich Szlakach", 3-4/2006.
- E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2000
- Napisy nagrobne – cmentarz w Mierzynie.
- Akta metrykalne parafii w Mierzynie i Błaszkach z lat 1806 – 1882.
- Legitymacja szlachecka wydana przez Heroldię Królestwa Polskiego w 1843 roku: Ignacy Napoleon Bogusławski, syn Antoniego Onufrego, leg. nr 8341.
- "Gazeta Warszawska", 1825/132, 1843/305, 1850/167, 1852/152, 1861/76, 1862/89.
- Akta dziekańskie kościoła parafialnego w Mierzynie dekanatu piotrkowskiego [1521-1911]. Sygn. KD 141.
- Akta Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego tyczące się kościoła parafialnego w Mierzynie.1807-1858 Sygn. KK 176.
- M. Baranowska, Szkice z dziejów Mierzyna, Tomaszów Mazowiecki 2018.