Historia rodziny Starzewskich

Starzewski (Starzeski) – odwieczna szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z miejscowości, leżącej w przedrozbiorowym .

¹

Znani przedstawiciele rodziny

• Michał Starzewski (1801–1894) – uczestnik powstania listopadowego, założyciel publicznej szkoły szermierskiej w Krakowie, autor pierwszego zachowanego traktatu o szermierce w języku polskim.
• Tadeusz Józef Ostoja-Starzewski (1860–1931) – polski notariusz, doktor praw, prezes Izby Notarialnej w Krakowie, szef Departamentu Skarbu Naczelnego Komitetu Narodowego, kolekcjoner, założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku.
• Rudolf Michał Starzewski (1870–1920) – dziennikarz i publicysta, jeden z najpopularniejszych mieszkańców Krakowa, pierwowzór Dziennikarza w Weselu Wyspiańskiego, przez przyjaciół zwany Dolciem.
• Stanisław Roman Leopold Starzewski (1875–1969) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
• Maciej Jan Adolf Starzewski (1891–1944) – uczestnik I wojny światowej w szeregach Legionów Polskich, brał udział także w wojnie polsko-radzieckiej w 1920 roku, porucznik WP, odznaczony Krzyżem Walecznych, prawnik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
• Jan Michał Polikarp Starzewski (1895–1973) – polski dyplomata, działacz emigracyjny, minister spraw zagranicznych Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na obczyźnie.
• Marcin (Martin) Ostoja-Starzewski (ur. 1954) – polski naukowiec pochodzący z Krakowa, profesor w University of Illinois at Urbana-Champaign, na wydziale Mechanical Science and Engineering oraz w Beckman Institute for Advanced Science and Technology.

Majątki ziemskie Starzewskich

.

Przypisy

1. .

Źródła i literatura

• B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 372.
• K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J. N. Bobrowicz, t. VIII, Lipsk 1841, s. 509;
• Poczet szlachty galicyjskiej i bukowieńskiej, Lwów 1857, s. 238.
• E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 660.
• E. Żernicki-Szeliga, Der polnische Adel und die demselben hinzugetretenen andersländischen Adelsfamilien. General-Verzeichniss. Bd. 2, Hamburg 1900, s. 377.
• Polski Słownik Biograficzny, t. XLII, Kraków 2003-2004, s. 431-446.
• Źródła dziejowe, t. XVIII, cz. I, s. 75, cz. II, s. 377, 445.
• A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego (1815-1915). Materiały do biogramów, Warszawa 2019, s. 2810.
• M. J. Minakowski, Wielka Genealogia Minakowskiego (dostęp: 14.02.2025).