Historia rodziny Stobieckich

Stobiecki (Stobecki) – odwieczna szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z miejscowości Stobiec¹, leżącej w przedrozbiorowym województwie sandomierskim.

Historia rodziny

• W roku 1508 w Stobcu dziedziczył Bernard de Stobiec.
• W roku 1578 Stobiec posiadali – Bronikowscy (ich część dzierżawił Stanisław Wężyk) i Jan Stobiecki, który opłacał podatki od 7 osadników, 2 łanów, 4 ogrodników z rolą i 5 ogrodników bez roli.
• Na przełomie w XVI i XVII wieku Stobiec, po Broniowskich i Stobieckich, stał się własnością Andrzeja Chocimowskiego.
• W roku 1805 wylegitymowali się ze szlachectwa z herbem Ostoja w Galicji bracia Ignacy i Franciszek Józef Stobieccy, synowie Antoniego Stobieckiego i Joanny ze Skłodowskich, wnukowie Stanisława Stobieckiego i Felicjanny ze Skrzeszowskich.
• W roku 1838 wylegitymowali się ze szlachectwa z herbem Ostoja w Królestwie Polskim: Piotr Stobiecki, syn Klemensa, Franciszek Stobiecki, syn Stefana (obaj wnukowie Antoniego Stobieckiego, dziedzica dóbr Pobórz) oraz ks. Józef Konstanty Stobiecki, syn Klemensa i Tekli z Wolickich (wnuk Antoniego Stobieckiego, który wraz z małżonką Felicjaną Przeździecką dostali dobra Raszewo po rodzicach).
• W roku 1857 Certyfikat Szlachectwa w Galicji otrzymali:

Znani przedstawiciele rodziny

• Karol Stobiecki (1716–1779) – ksiądz katolicki, zakonnik SJ, profesor filozofii i matematyki w Sandomierzu, misjonarz, prebendarz św. Jana w Pacanowie. Syn Antoniego i Elżbiety z Niewęgłowskich.
• Wojciech Stobiecki (1718–1771) – duchowny katolicki, zakonnik SJ, misjonarz, minister i prefekt bursy muzyków w Samborze. Syn Antoniego i Elżbiety z Niewęgłowskich.
• Józef Konstanty Stobiecki (zm. po 1838) – ksiądz katolicki, proboszcz parafii Kowal, wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim. Wnuk Antoniego Stobieckiego, dziedzica dóbr Raszewo.
• Franciszek Szymon Stobiecki (1791–1858) – radca województwa płockiego, sędzia pokoju okręgu płockiego, dziedzic dóbr Gawarzec Górny, Gawarzec Dolny i Raszewo, wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim. Wnuk Antoniego Stobieckiego, dziedzica dóbr Pobórz.
• Piotr Stobiecki (zm. po 1864) – naczelnik Kontroli Skarbowej w Płocku, asesor kolegialny, radca dworu. Syn Klemensa i Tekli z Wolickich.
• Józef Konstanty Ostoja-Stobiecki (1809–1886) – ksiądz katolicki, kanonik kapituły katedralnej włocławskiej, doktor św. teologii, proboszcz parafii kowalskiej, członek Rady Miejskiej we Włocławku, uczestnik powstania styczniowego.
• Saturnin Józef Stanisław Stobiecki (zm. 1891) – radca powiatu płockiego, dziedzic dóbr Gawarzec Dolny i Pozarzyn.
• Franciszek Ignacy Ostoja-Stobiecki (zm. po 1901) – oficer 30 pp Galicyjskiego, kierownik poczty w Dolinie (obw. iwanofrankiwski). Syn Józefa i Józefy z Łepkowskich.
• Michał Ostoja-Stobiecki (1838–1902) – uczestnik powstania styczniowego.
• Antoni Stobiecki (ur. 1844) – uczestnik powstania styczniowego, restaurator. Jego małżonką była Pelagia Sroczyńska.
• Zofia Stobiecka Zarębina (ur. ok. 1870) – matka inż. ppor. Tadeusza Franciszka Zaręby, zamordowanego w Charkowie.
• Zdzisław Ostoja-Stobiecki (1873–1980) – pułkownik Wojska Polskiego, lekarz wojskowy. Pochowany na cmentarzu w Tarnopolu.
• Czesław Stobiecki (1875–1941) – uczestnik powstania wielkopolskiego, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, lekarz weterynarii, podpułkownik. Syn Antoniego i Pelagii Sroczyńskiej.
• Roman Stobiecki (1877–1961) – kupiec, wiceprezes Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy, działacz Towarzystwa Kupców w Bydgoszczy, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Syn Antoniego i Pelagii Sroczyńskiej.
• Karol Stobiecki (właśc. Karol Franciszek Józef Ostoja-Stobiecki) (1908–1970) – malarz, ilustrator książek, kostiumograf, prawnik-notariusz, działacz społeczny i muzealnik, współtwórca Panoramy Bitwy na Psim Polu. Syn płka Zdzisława Ostoja-Stobieckiego.
• Władysław Zdzisław Stobiecki ps. Ladis (1919–1988) – żołnierz AK, uczestnik powstania warszawskiego. Jego małżonką była Zofia Danuta hr. Grabowska.
• Leszek Stobiecki ps. Ostoja (1920–1982) – żołnierz AK, porucznik, uczestnik powstania warszawskiego. Jego małżonką była Romana z Radajewskich Stobiecka ps. Danusia, Roma, sanitariuszka batalionu "Golski".
• Ludomira Stanisława Ostoja-Stobiecka (1927–2017) – żołnierka AK, lekarka internistka, reumatolożka, rehabilitantka, członkini Dolnośląskiej Izby Lekarskiej.
• Rafał Mieczysław Stobiecki (ur. 1962) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Łódzkiego.

Majątki ziemskie Stobieckich

Stobiec, Pobórz, Raszewo, Gawarzec Dolny, Gawarzec Górny, Pozarzyn.

Przypisy

1. Według autorów: Bartosza Paprockiego, Kaspra Niesieckiego, Józefa Krzepeli, Emila Szeligi-Żernickiego oraz twórców Katalogu szlachty gniazdowej Stobiec koło Opatowa był gniazdem Stobieckich herbu Ostoja. Według Wiktora Wittyga Stobiecko koło Radomska (Ziemia Sieradzka) było w posiadaniu Stobieckich herbu Topór. W roku 1552 z tych dóbr opłacał pobór Hieronim Stobiecki herbu Topór. Wiktor Wittyg pisał także, że Stobiec koło Opatowa mógł być również gniazdem Stobieckich herbu Bończa.

Źródła i literatura

• J. Krzepela, Małopolskie rody ziemiańskie, Kraków 1928, s. 102.
• K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J. N. Bobrowicz, t. VIII, Lipsk 1841, s. 520.
• B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1858, s. 371.
• Poczet szlachty galicyjskiej i bukowieńskiej, Lwów 1857, s. 240.
• E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 664.
• E. Żernicki-Szeliga, Der polnische Adel und die demselben hinzugetretenen andersländischen Adelsfamilien. General-Verzeichniss. Bd. 2, Hamburg 1900, s. 383.
• R. Stobiecki, T. Siewierski, Zamiast pamiętnika. Rozmowy o historii, rybach i nie tylko, Warszawa 2023, s. 12–13.
• W. Wittyg, Nieznana szlachta polska i jej herby, Kraków 1908, s. 306.
• S. Kozierowski, Badania nazw topograficznych na obszarze dawnej wschodniej Wielkopolski, t. P-Ż, Poznań 1926, s. 140.
• Źródła dziejowe, t. XIV, s. 114, 187.
• Polski Słownik Biograficzny, t. XLIII, s. 588-590.
• P. Kubicki, Bojownicy kapłani za sprawę Kościoła i ojczyzny w latach 1861-1915. Materiały z urzędowych świadectw władz rosyjskich, archiwów konsystorskich, zakonnych i prywatnych, cz. I, t. I, Sandomierz 1933, s. 542-543; cz. III, t. II, Sandomierz 1939, s. 76.
• A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego (1815-1915). Materiały do biogramów, Warszawa 2019, s. 2835.
• F. Kiryk, Z dziejów Modliborzyc opatowskich, [w:] Studia Sandomierskie, nr 23, 2016, s. 41.
• Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, oprac. L. Grzebień SJ, Kraków 1996, hasło: STOBIECKI.
• Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, ROPWiM, Warszawa 2003, s. 628.
• Archiwum Diecezjalne w Płocku, Księgi metrykalne parafii Kobylniki.
• Archiwum Państwowe w Warszawie Oddział w Grodzisku Mazowieckim, Akta stanu cywilnego gminy Czerwińsk.
• AGAD, Księgi metrykalne parafii wyznania rzymskokatolickiego z terenu archidiecezji lwowskiej (parafia Dolina).
• Archiwum Państwowe Obwodu Iwanofrankiwskiego, Księgi metrykalne parafii Dolina.
• Powstańcze biogramy, MPW, Leszek Stobiecki (dostęp: 14.02.2025).
• Powstańcze biogramy, MPW, Władysław Zdzisław Stobiecki (dostęp: 14.02.2025).
• Cmentarze dawnego województwa tarnopolskiego, Grobowiec rodziny Stobieckich (dostęp: 14.02.2025).
• M. J. Minakowski, Wielka Genealogia Minakowskiego (dostęp: 14.02.2025).