Historia rodziny Sędzimirów: Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 51: Linia 51:
 
== Majątki ziemskie Sędzimirów ==
 
== Majątki ziemskie Sędzimirów ==
  
[https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ukowica_(powiat_limanowski) Łukowica], [https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C4%99pie_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie) Kępie], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Stronie_(powiat_limanowski) Stronie], Wolica (dziś część Stronia), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Zawada_(%C5%81ukowica) Zawada], [https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBeros%C5%82awice Żerosławice], Podlubomierz (dziś część Żerosławic), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Roztoka_(powiat_limanowski) Roztoka], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Jastrz%C4%99bie_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie) Jastrzębie], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Brzezna Brzezna], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Sieniawa_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie) Sieniawa], .  
+
[https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ukowica_(powiat_limanowski) Łukowica], [https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C4%99pie_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie) Kępie], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Stronie_(powiat_limanowski) Stronie], Wolica (dziś część Stronia), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Zawada_(%C5%81ukowica) Zawada], [https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBeros%C5%82awice Żerosławice], Podlubomierz (dziś część Żerosławic), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Roztoka_(powiat_limanowski) Roztoka], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Jastrz%C4%99bie_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie) Jastrzębie], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Brzezna Brzezna], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Sieniawa_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie) Sieniawa], Ślubowo.  
  
 
<gallery>
 
<gallery>

Wersja z 14:37, 5 lut 2025

English flag.png

Ostoja wyciety.jpg
Herb Ostoja Michała Sędziwoja1


Sędzimir (Sendzimir, Sędziwój, Łukowicki) - odwieczna szlachta polska, stara rodzina rycerska, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z miejscowości Łukowica (dawniej też Łukawica), położonej w województwie małopolskim, w powiecie limanowskim.

Historia rodziny

Znani przedstawiciele rodziny

  • Sędzimir (Sędomir) z Łukowicy i Kępia (zm. w lub po 1432) – protoplasta rodu Sędzimirów z Łukowicy herbu Ostoja, dziedzic Łukowicy i Kępia, syn Marka z Kępia i Kurozwęk.
  • Michał Sędzimir (Sędziwój, łac. Sendivogius) (1566–1636) – polski alchemik i lekarz, odkrywca tlenu.
  • Franciszek Sędzimir (zm. 1695) – podczaszy inowłodzki, dziedzic Stronia i Wolicy, towarzysz chorągwi pancernej kasztelana krakowskiego.
  • Helena Sędzimir imię zakonne Klara (ur. ok. 1680) – zakonnica reguły św. Klary, wikaria w klasztorze św. Andrzeja w Krakowie.
  • Andrzej Sędzimir (ur. ok. 1700) – podwojewodzi biecki.
  • Jan Jerzy Sędzimir (zm. 1713) – stolnik owrucki, chorąży roty pancernej wojewody podlaskiego, pan na Podlubomierzu i Żerosławicach, towarzysz roty husarskiej.
  • Hieronim Sędzimir (zm. 1731) – miecznik zakroczymski.
  • Kazimierz Sędzimir (zm. 1735) – podczaszy chełmski.
  • Hiacynta Sędzimir (zm. 1740) – zakonnica reguły św. Dominika.
  • Jan Sędzimir (zm. 1753) – wojski sądecki.
  • Ignacy Sędzimir (zm. 1755) – kanonik sandomierskim, dziekan kapituły przemyskiej.
  • Andrzej Sędzimir (zm. 1761) – stolnik wieluński.
  • Elżbieta Sędzimir (zm. 1762) – zakonnica reguły św. Klary w klasztorze św. Andrzeja w Krakowie.
  • Józef Sędzimir (zm. 1773) – burgrabia krakowski.
  • Franciszek Reginald Rejnold Sędzimir (zm. 1774) – towarzysz roty królewicza, wiceregent sądecki, sędzia grodzki sądecki.
  • Andrzej Feliks Sędzimir (zm. 1778) – burgrabia krakowski, podstarości sądecki, sędzia grodzki sądecki.
  • Franciszek Sędzimir (zm. 1780) – łowczy latyczowski, łowczy nurski.
  • Salomea Sędzimir imię zakonne Agnieszka (1708–1782) – zakonnica, karmelitanka bosa.
  • Magdalena Sędzimir imię zakonne Marianna (1720–1784) – zakonnica reguły św. Dominika, przeorysza dominikanek w klasztorze na Gródku w Krakowie.
  • Dominik Sędzimir (1728–1782) – duchowny katolicki, jezuita, filozof, teolog, dziekan Wydziału Filozofii kolegium jezuitów we Lwowie, scholastyk katedralny lwowski, kanonik kamieniecki.
  • Barbara Sędzimir (ur. ok. 1730) – zakonnica u Prezentek przy kościele św. Jana w Krakowie.
  • Jan Wincenty Sędzimir (Ostoja-Sędzimir) (1853–1922) – filolog klasyczny, polonista, pedagog.
  • Czesław Sędzimir (ur. 1866) – dr med. Uniwersytetu Jagiellońskiego.
  • Aleksander Sędzimir ps. Major (1884–1945) – uczestnik Powstania Warszawskiego.
  • Tadeusz Sendzimir (właśc. Tadeusz Sędzimir) (1894–1989) – polski inżynier i wynalazca, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.
  • Jan Sędzimir ps. Ścibor (1898–1940) – rolnik, porucznik kawalerii Wojska Polskiego, odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), zamordowany w Charkowie.
  • Jan Józef Sędzimir (1899-1940) – dziedzic majątku Ślubowo, rotmistrz kawalerii 24 p. ułanów, uczestnik wojny polsko-sowieckiej 1920, uczestnik kampanii wrześniowej, odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) i Krzyżem Niepodległości, zamordowany w Charkowie.
  • Jerzy Antoni Ostoja-Sędzimir (1924–2018) – chemik, profesor nauk technicznych, dziekan Wydziału Metali Nieżelaznych AGH.

Majątki ziemskie Sędzimirów

Łukowica, Kępie, Stronie, Wolica (dziś część Stronia), Zawada, Żerosławice, Podlubomierz (dziś część Żerosławic), Roztoka, Jastrzębie, Brzezna, Sieniawa, Ślubowo.

Przypisy


1. Herb Michała Sędziwoja opublikowany w dziele Bartosza Paprockiego pt. Ogród królewski w 1599 (s. 294). Zygmunt III Waza zezwolił Michałowi Sędzimirowi na używanie nazwiska Sędziwój, jakie nosili jego przodkowie, i rozszerzył czyli udostojnił jego herb Ostoja (patrz: Metryka Koronna, nr 145, k. 49-50v.).

Źródła i literatura

  • B. Paprocki, Ogród królewski, Stare Miasto Praskie 1599, s. 294.
  • K. Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. VIII, s. 323.
  • Metryka Koronna, nr 145, k. 49-50v.
  • J. Szymański, Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku, Warszawa 2001, s. 206.
  • R. T. Prinke, Michał Sędziwój – początki kariery, [w:] Kwartalnik Historii Nauki i Techniki, R. 58, 2012, nr 1, s. 89-129.
  • Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, red. J. Tucholski, Warszawa 2003, s. 478.