Historia rodziny Lniskich: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 19: | Linia 19: | ||
* '''Jan Lniski''' (zm. 1698) – ławnik mirachowski, sędzia ziemski mirachowski. | * '''Jan Lniski''' (zm. 1698) – ławnik mirachowski, sędzia ziemski mirachowski. | ||
* '''Stanisław Lniski''' (1665–1722) – ksiądz, zakonnik SJ, misjonarz w Jabłonowie, Kobryniu, Jurowicach, Turowie oraz Białej Cerkwi, prefekt szkół w Owruczu, superior w Owruczu. | * '''Stanisław Lniski''' (1665–1722) – ksiądz, zakonnik SJ, misjonarz w Jabłonowie, Kobryniu, Jurowicach, Turowie oraz Białej Cerkwi, prefekt szkół w Owruczu, superior w Owruczu. | ||
− | * '''Jan Lniski''' (zm. 1725) – ławnik mirachowski. | + | * '''Jan Lniski''' (zm. 1725) – ławnik mirachowski. |
+ | * '''Ignacy Lniski''' (zm. po 1772) – wiceregent pomorski. | ||
* '''Konstancja z Lniskich Wybicka''' (1696–1775) – matka [https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Wybicki Józefa Wybickiego], autora Pieśni Legionów Polskich we Włoszech – hymnu Polski. | * '''Konstancja z Lniskich Wybicka''' (1696–1775) – matka [https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Wybicki Józefa Wybickiego], autora Pieśni Legionów Polskich we Włoszech – hymnu Polski. | ||
* '''[https://pl.wikipedia.org/wiki/Micha%C5%82_W%C5%82adys%C5%82aw_Lniski Michał Władysław Lniski]''' (zm. 1777) – podwojewodzi pomorski, ławnik tczewski, członek Generalności konfederacji barskiej, marszałek pomorski konfederacji barskiej. | * '''[https://pl.wikipedia.org/wiki/Micha%C5%82_W%C5%82adys%C5%82aw_Lniski Michał Władysław Lniski]''' (zm. 1777) – podwojewodzi pomorski, ławnik tczewski, członek Generalności konfederacji barskiej, marszałek pomorski konfederacji barskiej. |
Wersja z 14:46, 27 sie 2024
Lniski – polska szlachta, stara rycerska rodzina, zacna i dla Polski wielce zasłużona, pieczętująca się herbem Ostoja Pruska oraz herbem Ostoja1, należąca do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodząca się z miejscowości Lniska koło Gdańska.
Najstarsze świadectwa źródłowe dotyczące rodziny
Znani przedstawiciele rodziny Lniskich
- Jan Lniski (zm. po 1629) – ławnik tczewski.
- Samuel Lniski (zm. ok. 1680) – sędzia ziemski świecki.
- Jan Lniski (zm. 1698) – ławnik mirachowski, sędzia ziemski mirachowski.
- Stanisław Lniski (1665–1722) – ksiądz, zakonnik SJ, misjonarz w Jabłonowie, Kobryniu, Jurowicach, Turowie oraz Białej Cerkwi, prefekt szkół w Owruczu, superior w Owruczu.
- Jan Lniski (zm. 1725) – ławnik mirachowski.
- Ignacy Lniski (zm. po 1772) – wiceregent pomorski.
- Konstancja z Lniskich Wybicka (1696–1775) – matka Józefa Wybickiego, autora Pieśni Legionów Polskich we Włoszech – hymnu Polski.
- Michał Władysław Lniski (zm. 1777) – podwojewodzi pomorski, ławnik tczewski, członek Generalności konfederacji barskiej, marszałek pomorski konfederacji barskiej.
- Jadwiga z Lniskich Szadkowska (zm. po 1788) – łowczyna przedecka.
- Paweł Hilary Ostoja-Lniski (zm. po 1790) – podwojewodzi pomorski, wylegitymowany ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich, dziedzic dóbr Korzeniów i Nagorzyn.
- Ignacy Lniski (zm. 1794) – ksiądz, archidiakon kruszwicki i proboszcz lęborski, kanonik włocławski, archidiakon pomorski.
- Antoni Lniski (zm. po 1805) – ławnik mirachowski, sędzia mirachowski.
- Jan Antoni Lniski (zm. po 1842) – wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie Polskim.
- Leopold Lniski (zm. po 1877) – ksiądz, proboszcz w Czarnkowie.
- Hipolit Lniski (zm. 1916) – referendariusz i oficer w saskim pułku kawalerii.
- Hipolit Ostoja-Lniski (1853–1932) – doktor medycyny, lekarz powiatowy w Chojnicach.
- Franciszek Ostoja-Lniski (zm. 1932) – doktor medycyny w Czarnkowie, radca zdrowia, kawaler orderu Polonia Restituta.
- Michał Ostoja-Lniski (ur. 1961) – rzeźbiarz, artysta kociewski.
- Błażej Ostoja Lniski (ur. 1974) – artysta malarz i grafik, profesor sztuk plastycznych, rektor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Majątki ziemskie Lniskich
Lniska, Brodnica, Grzebieniec, Łebno, Kalka, Rąty, Ciecholewy, Lubieszyn, Szumleś, Burowo, Parowo, Horniki, Wałdowo, Dąbrówka, Zbrachlin, Korzeniów, Nagoszyn, Wola Sosnowa,
Przypisy
1. W roku 1788 Paweł Hilary Lniski wylegitymował się skutecznie ze szlachectwa w Galicji z herbem Ostoja (patrz: Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lwów 1857, s. 145; S. Korwin-Kruczkowski, Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austriackich w czasie od 1773 do 1918 r., Lwów 1935, s. 39). W roku 1842 Jan Antoni Lniski (syn Marcina i Franciszki Węsierskiej) wylegitymował się skutecznie ze szlachectwa w Królestwie Polskim z herbem Ostoja (patrz: E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 386.).
Źródła i literatura
- Biblioteka Kórnicka, PAN, Teki Dworzaczka - Monografie - Lniscy h. Ostoja Odm.
- K. Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. VI s. 139.
- A. Boniecki, Herbarz Polski, Warszawa 1889-1913, t. XV, s. 2-3.
- S. Uruski, Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. IX, s. 135-136.
- Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lwów 1857, s. 145.
- S. Korwin-Kruczkowski, Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austriackich w czasie od 1773 do 1918 r., Lwów 1935, s. 39.
- E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, Warszawa 2007, s. 386.
- Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, oprac. L. Grzebień SJ, Kraków 1996, hasło: Lniski.
- B. Drzewiecki, Szlachta województwa chełmińskiego w latach 1454–1772. Mobilność społeczna i terytorialna, Polskie Towarzystwo Historyczne, Warszawa 2014, s. 40, 54-55, 61, 152, 161.
- Acta Cassubiana. Tom XXI, Instytut Kaszubski, Gdańsk 2019, s. 33-34, 240-241.
- Acta Cassubiana. Tom XXV, Instytut Kaszubski, Gdańsk 2023, s. 102-123.
- Nowiny Lekarskie, Poznań 1931.
- M.J. Minakowski, Wielka Genealogia Minakowskiego, nazwisko: Lniski.
- Lniscy herbu Ostoja Pruska – linia brodnicka.
Lniski - stara rodzina rycerska, notowana w XIV wieku w Lnisku na Pomorzu, jedna z najstarszych rodzin Ostoi. Istnieje druga rodzina Lniskich wywodząca się z rodziny Skrzeszewskich, odnotowana w roku 1629. Ta rodzina pieczętuje się tzw. odmianą Ostoi, Ostoją pruską, pruski herb szlachecki, używany m.in. na Kaszubach, przez niektórych badaczy uznawany, zapewne niesłusznie, za odmianę Ostoi.