Historia rodziny Politalskich: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 24: | Linia 24: | ||
==Majątki ziemskie Politalskich== | ==Majątki ziemskie Politalskich== | ||
| − | [https://pl.wikipedia.org/wiki/Politanice Politanice] (dawniej Politalice), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Przewrotne Przewrotne], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Uwielinek Uwielinek], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Szczypiorno Szczypierno], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Boczk%C3%B3w Boczków], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Piekart Piekart], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Piaski_(Lutut%C3%B3w) Świercze (dziś Piaski) | + | [https://pl.wikipedia.org/wiki/Politanice Politanice] (dawniej Politalice), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Przewrotne Przewrotne], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Uwielinek Uwielinek], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Szczypiorno Szczypierno], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Boczk%C3%B3w Boczków], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Piekart Piekart], [https://pl.wikipedia.org/wiki/Piaski_(Lutut%C3%B3w) Świercze] (dziś Piaski), [https://pl.wikipedia.org/wiki/Niemojew Niemojew]. |
<gallery> | <gallery> | ||
Wersja z 13:17, 8 sie 2022
Politalski (także Politański, Politelski) - odwieczna szlachta, stara rycerska rodzina Panów Rzeczpospolitej. Zacna i dla Polski wielce zasłużona rodzina wywodząca się z dawnego województwa sieradzkiego, powiatu piotrkowskiego. Barones Regni Poloniae. Nazwisko pochodzi od wsi Politanice (dawniej Politalice), która jest gniazdem rodowym Politalskich.
Historia
Pierwsza wzmianka dotycząca Politalic pochodzi z 1393 roku.
W roku 1488 wzmiankowany był Mikołaj z Politanic. Jego synowie - Mikołaj, Piotr, Stanisław i Szczepan dziedziczyli Politalice w 1534 roku. Piotr Politalski wzmiankowany był w roku 1531. Hieronim i Jakub, synowie Piotra posiadali Politalice w 1529 roku.
Wybitni przedstawiciele rodziny Politalskich
- Mikołaj z Politalic (zm. po 1488) - dziedzic Politalic. Jego synami byli: Mikołaj, Piotr, Stanisław i Szczepan, dziedzice Politalic w 1534 roku.
- Piotr z Politalic Politalski (zm. po 1531) - dziedzic na Politalicach, wzmiankowany był w 1531 roku, w związku ze sprawą o ustalenie granic dóbr: Politalice, Bełchatów i Dobrzelów. Obok Politalskiego w dokumencie dotyczącym tej sprawy wymienieni zostali: Jan Dobiecki, Małgorzata Krewczyna z bratem Maciejem Krewką Bełchackim, Wito i Albert z Wielkiego Bełchatowa oraz Stanisław i Jan z Dobrzelowa.
Archiwum Narodowe w Krakowie, [...] Sprawa z Politelskimi o granice [...], sygnatura: 29/678/0/2/122, s. 1.
Archiwum Narodowe w Krakowie, [...] Sprawa z Politelskimi o granice [...], sygnatura: 29/678/0/2/122, s. 2.
- Fabian Politalski (zm. po 1650) - instygator Trybunału Głównego Koronnego w Piotrkowie, mąż Jadwigi Horochówny.
- Mikołaj Stanisław Politalski (zm. po 1702) - podstoli wiski, pisarz gr. ostrzeszowski, dziedzic wsi: Szczypierno, Boczkowo, Piekart, Swiercze i cz. Niemojewa. Był synem Waleriana i Mari z Żeromskich. Jego małżonką była Teresa z Blińskich.
- Jan Kanty Politalski (zm. po 1826) - koniuszy nadworny koronny, szambelan JKMci, mąż Emilii Szamoty h. Prawdzic.
Majątki ziemskie Politalskich
Politanice (dawniej Politalice), Przewrotne, Uwielinek, Szczypierno, Boczków, Piekart, Świercze (dziś Piaski), Niemojew.
Politalice na mapie D. Gilly z początków XIX w.
Dwór Politalskich w Przewrotnem.
Linki zewnętrzne, źródła i literatura
- K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. XVII, s. 361.
- S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. XIV, s. 196-197.
- F. Czajkowski, Regestr diecezjów Franciszka Czaykowskiego czyli właściciele ziemscy w Koronie 1783-1784, Warszawa 2006, s. 82.
- B. H. Łuszczyński, Silva heraldica, Biblioteka Narodowa, rkps, t. VI, k. 300.
- J. Kobierzycki, Przyczynki do dziejów ziemi sieradzkiej, Warszawa 1915, cz. I, s. 91; cz. II, s. 86.
- Biblioteka Kórnicka, PAN, Teki Dworzaczka.
- M. J. Minakowski, Wielka Genealogia Minakowskiego.
- Archiwum Narodowe w Krakowie, Dobieccy h. Osorya. Sprawa z Politelskimi o granice Bełchatowa (piotrkowskie), "Zbiór Zygmunta Glogera", sygnatura: 29/678/0/2/122.
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880–1902, t. IV, s. 189; t. VIII, s. 595-596.